W dzisiejszym świecie Ralph Mann stał się tematem coraz większego zainteresowania szerokiego spektrum społeczeństwa. Wraz z postępem technologii i globalizacją Ralph Mann zyskał niespotykane dotąd znaczenie w różnych obszarach, od polityki po kulturę, gospodarkę i społeczeństwo w ogóle. Znaczenie zrozumienia i przeanalizowania Ralph Mann polega na jego wpływie na wiele wymiarów codziennego życia, a także na jego implikacjach dla przyszłości ludzkości. W tym artykule zbadamy różne aspekty Ralph Mann i zbadamy jego wpływ na dzisiejszy świat.
![]() | |||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia |
16 czerwca 1949 | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data śmierci |
2 stycznia 2025 | ||||||||||||||||||
Wzrost |
193 cm | ||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
|
Ralph Vernon Mann (ur. 16 czerwca 1949 w Long Beach[1], zm. 2 stycznia 2025[2]) – amerykański lekkoatleta (płotkarz), wicemistrz olimpijski z 1972, później naukowiec zajmujący się biomechaniką.
Specjalizował się w biegu na 400 metrów przez płotki. Zwyciężył w nim na igrzyskach panamerykańskich w 1971 w Cali[3].
Na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium zdobył srebrny medal w biegu na 400 metrów przez płotki za Johnem Akii-Buą z Ugandy, a przed obrońcą tytułu Brytyjczykiem Davidem Hemerym[1]. Zdobył srebrny medal na tym dystansie na igrzyskach panamerykańskich w 1975 w Meksyku[3].
20 czerwca 1970 w Des Moines ustanowił rekord świata w biegu na 440 jardów przez płotki czasem 48,8 s[1]. 2 lipca 1972 w Eugene poprawił rekord Stanów Zjednoczonych na 400 metrów przez płotki wynikiem 48,4 s[4]. Jego najlepszy wynik przy pomiarze elektronicznych wynosił 48,51 s i pochodził z finału olimpijskiego w Monachium.
Mann był mistrzem Stanów Zjednoczonych (AAU) w biegu na 440 jardów przez płotki w latach 1969-1971 i na 400 metrów przez płotki w 1975, wicemistrzem na 440 j ppł w 1973 i na 400 m ppł w 1974 oraz brązowym medalistą na 400 m ppł w 1976[5]. Był również akademickim mistrzem USA (NCAA) w biegu na 440 jardów przez płotki w latach 1969-1971[6].
Po zakończeniu kariery lekkoatletycznej zajął się badaniami naukowymi w obszarze biomechaniki sportowej. Uzyskał doktorat z biomechaniki na Washington State University. Zajmuje się analizą biomechaniczną sprinterów i płotkarzy. Stworzył Elite Development Program, wspierający naukowo rozwój lekkoatletyki w USA[7].