We współczesnym świecie Ralph Kirkpatrick przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie w sferze politycznej, wpływ na kulturę popularną czy znaczenie w historii, Ralph Kirkpatrick stał się tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Od swoich początków do obecnej ewolucji Ralph Kirkpatrick wywarł wpływ na sposób, w jaki żyjemy, myślimy i odnosimy się do otaczającego nas świata, przed i po. W tym artykule zbadamy różne aspekty Ralph Kirkpatrick, od jego początków po wpływ na życie codzienne, starając się zrozumieć jego prawdziwe znaczenie i znaczenie w naszym społeczeństwie.
| Imię i nazwisko |
Ralph Leonard Kirkpatrick |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
10 czerwca 1911 |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
13 kwietnia 1984 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
klawesynista, pedagog, pisarz |
Ralph Leonard Kirkpatrick (ur. 10 czerwca 1911 w Leominster w stanie Massachusetts, zm. 13 kwietnia 1984 w Guilford w stanie Connecticut[1][2]) – amerykański klawesynista, klawikordzista, pedagog i pisarz muzyczny.
W wieku 6 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie[2]. Studiował na Uniwersytecie Harvarda, w trakcie studiów zainteresował się muzyką klawesynową[1]. Dzięki uzyskanemu w 1931 roku stypendium wyjechał do Paryża, gdzie kształcił się u Nadii Boulanger (teoria) i Wandy Landowskiej (klawesyn)[1][2]. W 1932 roku był uczestnikiem kursu wakacyjnego Arnolda Dolmetscha w Haslemere[1]. W latach 1933–1934 wykładał w Mozarteum w Salzburgu[1][2]. W 1937 roku otrzymał stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima[2]. Od 1940 roku wykładał na Uniwersytecie Yale[1][2]. W 1946 roku po raz pierwszy zagrał na klawikordzie przed słuchaczami nowojorskiego radia[3]. Od 1964 roku był również wykładowcą Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley[1][2]. W 1963 roku został członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk[1].
Był cenionym wykonawcą utworów klawesynowych, zwłaszcza dzieł Domenico Scarlattiego i J.S. Bacha[1][2]. Jako solista zadebiutował w 1930 roku, później występował w Stanach Zjednoczonych, od 1933 roku występował również w Europie[1][2]. Dla wytwórni Columbia Records dokonał nagrania płytowego zbioru Sixty Sonatas Domenico Scarlattiego i był znawcą twórczości tego kompozytora, w 1953 roku opublikował monografię D. Scarlatii[1], opracował też katalog jego sonat[1][2].