Rachab

Zagadnienie Rachab ma dziś ogromne znaczenie, gdyż dotyczy szerokiego spektrum ludzi i ma istotne reperkusje w różnych obszarach życia. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty Rachab i przeanalizujemy jego wpływ na społeczeństwo, gospodarkę i kulturę. Ponadto przeanalizujemy różne podejścia i opinie na temat Rachab, aby zapewnić wszechstronną i wzbogacającą wizję na ten temat. Poprzez szczegółową i wyczerpującą analizę staramy się rzucić światło na Rachab i zaoferować nowe perspektywy, które zachęcają do refleksji i debaty.

Rachab i wysłannicy Jozuego, obraz nieznanego malarza XVII-wiecznego
Nie mylić z: Rahab.

Rachab (hebr. רָחָב) – postać biblijna ze Starego Testamentu, żona Szalmona i matka Booza. Według Księgi Jozuego prostytutka z Jerycha, która pomogła Izraelitom w zdobyciu miasta.

Zgodnie z treścią drugiego rozdziału Księgi Jozuego, Jozue wysłał z obozu w Szittim dwóch posłańców, by uczynili rekonesans na zachodnim brzegu Jordanu. Po przybyciu do Jerycha zatrzymali się oni w położonym przy murach miejskich domu miejscowej nierządnicy imieniem Rachab. Gdy król miasta dowiedział się o obecności izraelskich szpiegów, wysłał do Rachab swoich ludzi z poleceniem ich wydania. Ta jednak ukryła Izraelitów pod łodygami lnu na dachu swojego domostwa, oświadczając iż opuścili już Jerycho. Następnie pomogła wysłannikom Jozuego opuścić potajemnie Jerycho, spuszczając powróz z okna i polecając przeczekać dla bezpieczeństwa trzy dni w górach. Zawarła z nimi także układ, iż po zdobyciu miasta ona i jej rodzina zostaną oszczędzeni. Izraelici jako gwarancję bezpieczeństwa polecili jej wywiesić z okna czerwony sznur. Po zdobyciu Jerycha zgodnie z umową Rachab wraz z rodziną została oszczędzona i zamieszkała wśród narodu żydowskiego.

Ewangelia Mateusza wymienia Rachab w rodowodzie Jezusa (Mt 1,5) jako żonę Szalmona i matkę Booza, co czyni z niej praprababkę króla Dawida. Nowy Testament odwołuje się do postaci Rachab jeszcze dwukrotnie: List do Hebrajczyków (Hbr 11,31) wymienia ją wśród wielkich bohaterów przeszłości głęboko wierzących w Boga, natomiast List Jakuba (Jk 2,25) wymienia ją obok Abrahama jako przykład do stwierdzenia że „martwa jest wiara bez uczynków”.

Tradycja żydowska, w tym także Józef Flawiusz, uznając profesję Rachab za niezbyt licującą z powagą natchnionego tekstu, przedstawiała ją często jako właścicielkę gospody.


Przypisy

  1. ↑ Joz 2
  2. ↑ Joz 6,22-25
  3. ↑ Rose Mary Sheldon: Szpiedzy, wywiady i tajne służby. Warszawa: Bellona, 2008, s. 49-50. ISBN 978-83-11-11049-6.

Bibliografia

  • John Baldock: Kobiety w Biblii. Warszawa: Bellona, 2008. ISBN 978-83-1111265-0.