W dzisiejszym świecie Powiat upicki stał się istotnym tematem, który budzi zainteresowanie ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Jego wpływ sięga od poziomu osobistego po globalny i wpływa na takie aspekty, jak gospodarka, społeczeństwo, kultura i polityka. Powiat upicki udało się przyciągnąć uwagę naukowców, specjalistów i zwykłych obywateli, wywołując debaty i refleksje na temat jego wpływu i znaczenia w życiu codziennym. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia związane z Powiat upicki, analizując jego implikacje i możliwe konsekwencje na przyszłość.
Powiat upicki – powiat w województwie trockim w Wielkim Księstwie Litewskim. Został powołany w 1413. Zniesiony w wyniku III rozbioru Rzeczypospolitej (1795). Siedziba powiatu znajdowała się w Upicie, następnie od połowy XVI w., w Poniewieżu.
Powiat składał się z sześciu starostw: gulbińskiego[1], stęgwilskiego, szadowskiego, szymańskiego, wobolnickiego i żydejczańskiego.
Jednym z posłów powiatu upickiego był Władysław Wiktoryn Siciński, znany z tego, że jako pierwszy użył prawa liberum veto, zrywając sejm walny (1652).
W 1795–1801 obszar powiatu pokrywał się z ujezdem upickim. W 1801 przywrócony jako jeden z powiatów guberni wileńskiej. Jego obszar został włączony w 1843 do guberni kowieńskiej jako powiat poniewieski.
W powieści historycznej Henryka Sienkiewicza Potop, jej główny bohater, Andrzej Kmicic uzyskał od króla Jana Kazimierza urząd starosty upickiego. Stąd w słuchowisku satyrycznym Andrzeja Waligórskiego Rycerze, które było pastiszem twórczości Sienkiewicza, pojawia się „panna upicka” w odniesieniu do Aleksandry Billewiczówny.