Poeci wyklęci

Obecnie Poeci wyklęci to motyw, który przyciąga uwagę osób w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Z biegiem czasu Poeci wyklęci wykazał swoje znaczenie w obszarach akademickich, zawodowych i społecznych, motywując ekspertów do pogłębienia studiów. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom i aspektom związanym z Poeci wyklęci, aby zapewnić kompleksowy i aktualny pogląd na ten temat. Od jego powstania po wpływ na współczesne społeczeństwo – zbadamy, jak Poeci wyklęci ewoluował na przestrzeni lat i w jaki sposób nadal jest źródłem zainteresowań i badań.

Wikipedia:Weryfikowalność
Ten artykuł od 2011-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Henri Fantin-Latour, Róg stołu, 1872
Paul Verlaine, Les Poètes maudits, 1884 (tom 1.)

Poeci przeklęci[1] (fr. poètes maudits) – grupa poetów, którzy byli negatywnymi bohaterami licznych skandali obyczajowych. Ich twórczość była często nieakceptowana za ich życia, natomiast po śmierci stawała się przedmiotem kultu.

Poeta przeklęty, to poeta zbuntowany przeciw społeczeństwu, outsider przekraczający normy obyczajowe. Typowe elementy biografii poety przeklętego to nadużywanie bądź uzależnienie od alkoholu lub narkotyków, obłęd, popadanie w konflikty z prawem, wczesna, często samobójcza śmierć. Za pierwowzór poety przeklętego uznaje się francuskiego średniowiecznego poetę François Villona, który prowadził awanturniczy tryb życia. Chociaż Villon uzyskał wykształcenie na Sorbonie, wybrał życie przestępcy.

W literaturze po raz pierwszy termin ten pojawił się w sztuce Alfreda de Vigny’ego Stello (1832). Rozpowszechniony został przez Paula Verlaine’a, który użył go w swoim zbiorze esejów Les Poètes maudits (1884, 1888) do określenia sześciu współczesnych mu poetów (w tym siebie). Poètes maudits według Verlaine’a to: Tristan Corbière, Arthur Rimbaud, Stéphane Mallarmé, Marceline Desbordes-Valmore, Villiers de l’Isle-Adam i Pauvre Lelian (anagram imienia i nazwiska Paula Verlaine’a).

We Francji do poetów przeklętych zalicza się tradycyjnie: Charles’a Baudelaire’a, Arthura Rimbauda, Paula Verlaine’a, czasem również Stéphane’a Mallarmégo, Comte de Lautréamonta i Maxa Jacoba. W literaturze amerykańskiej są to: Edgar Allan Poe i Jim Morrison[a]; w literaturze angielskiej – William Blake i John Keats; w literaturze rosyjskiej – Aleksandr Błok, a w literaturze polskiej: Andrzej Bursa, Edward Stachura, Ludwik Stanisław Liciński, Kazimierz Ratoń, Jan Rybowicz, Christian Belwit, Ireneusz Iredyński, Ryszard Milczewski-Bruno, Walek Dzedzej, Stanisław Grochowiak, Rafał Wojaczek, Stanisław Czycz, Marian Ośniałowski, Włodzimierz Szymanowicz, Józef Gielo i Andrzej Babiński. Do tego grona zalicza się również Olę Hanssona, szwedzkiego pisarza i eseistę[2].

Życie poety wyklętego prowadził również amerykański pisarz i poeta Charles Bukowski.

Uwagi

  1. ↑ Zaliczenie Jima Morrisona do grona sugeruje Włodzimierz Szturc w książce O obrotach sfer romantycznych, Kraków 1997, str. 193, autor antologii poezji Poeci wyklęci. Od Villona do Morrisona, oraz Jerzy Koperski, a także - członkowie The Doors oraz większość badaczy literatury amerykańskiej

Przypisy

  1. ↑ Władysław Kopaliński: Słownik mitów i tradycji kultury. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1985, s. 896. ISBN 83-06-00861-8.
  2. ↑ J. Tomkowski, Młoda Polska, Warszawa 2001, str. 10

Linki zewnętrzne