Pierre Baillot

Dzisiaj Pierre Baillot stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu ludzi na całym świecie. Od momentu powstania Pierre Baillot wywołał dyskusje i debaty na temat jego wpływu na społeczeństwo, kulturę i gospodarkę. Wkraczając w XXI wiek, Pierre Baillot nadal jest tematem budzącym ciekawość i uwagę, ponieważ jego wpływ rozciąga się na różne aspekty codziennego życia. W tym artykule szczegółowo zbadamy znaczenie i wagę Pierre Baillot, a także jego związek z innymi tematami i jego znaczenie w bieżącym kontekście.

Pierre Baillot
Ilustracja
Imię i nazwisko

Pierre Marie François de Sales Baillot

Data i miejsce urodzenia

1 października 1771
Passy

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

15 września 1842
Paryż

Instrumenty

skrzypce

Gatunki

muzyka poważna, muzyka romantyczna

Zawód

kompozytor, skrzypek

Multimedia w Wikimedia Commons

Pierre Marie François de Sales Baillot (ur. 1 października 1771 w Passy, zm. 15 września 1842 w Paryżu[1][2]) – francuski kompozytor i skrzypek.

Życiorys

Uczył się w Passy u Polidoriego, w Paryżu u Sainte-Marie oraz w Rzymie u Francesco Pollaniego[1][2]. W 1791 roku został skrzypkiem w orkiestrze paryskiego Théâtre Feydeau[1][2]. Odbył dodatkowe studia w zakresie kompozycji u Cherubiniego, Catela oraz Rejchy i w 1795 roku został profesorem nowo utworzonego Konserwatorium Paryskiego[1][2][3]. W 1802 roku został członkiem nadwornego zespołu Napoleona Bonaparte[2][3]. Odbywał liczne podróże koncertowe[1], w latach 1805–1808 przebywał w Rosji[2][3]. W 1814 roku zorganizował w Paryżu pierwsze stałe koncerty muzyki kameralnej[1][2]. Od 1821 do 1832 roku był pierwszym skrzypkiem Opéra de Paris[1][3]. Od 1825 roku był członkiem kapeli królewskiej[2][3]. Do jego uczniów należeli Charles Bériot, Charles Dancla i Jacques Féréol Mazas[1].

Uchodził za jednego z czołowych skrzypków swojej epoki[1][2][3]. Napisał m.in. Symfonię koncertującą na 2 skrzypiec i orkiestrę, 9 koncertów skrzypcowych, 3 kwartety smyczkowe, 15 triów, 6 duetów[1][2]. Był autorem podręcznika L’Art du violon (wyd. Paryż 1834)[1][2][3].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 163–164. ISBN 83-224-0113-2.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 183. ISBN 0-02-865526-5.
  3. ↑ a b c d e f g John Michael Cooper: Historical Dictionary of Romantic Music. Lanham: Scarecrow Press, 2013, s. 39–40. ISBN 978-0-8108-7230-1.

Linki zewnętrzne