Paul Westphal

Paul Westphal

Paul Douglas Westphal

Paul Westphal w 2014, jako asystent trenera Brooklyn Nets.
#44
rozgrywający/rzucający obrońca
Pełne imię i nazwisko	Paul Douglas Westphal
Pseudonim	Westy
Data i miejsce urodzenia	30 listopada 1950 Torrance
Data i miejsce śmierci	2 stycznia 2021 Scottsdale
Obywatelstwo	amerykańskie
Wzrost	193 cm
Masa ciała	88 kg
Kariera
Aktywność	1972–1984
Szkoła średnia	Aviation (Redondo Beach, Kalifornia)
College	USC (1969–1972)
Draft	1972, numer: 10 Boston Celtics
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1972–1975 Boston Celtics 224 1975-1980 Phoenix Suns 406 1980–1981 Seattle SuperSonics 36 1981–1983 New York Knicks 98 1983–1984 Phoenix Suns 59
Kariera reprezentacyjna Lata Reprezentacja Wyst. 1971  Stany Zjednoczone 3
Kariera trenerska Lata Drużyna 1985–1986 Southwestern Baptist Bible College 1986–1988 Grand Canyon College 1988–1992 Phoenix Suns (asystent) 1992–1996 Phoenix Suns 1998–2000 Seattle SuperSonics 2001–2006 Pepperdine Waves 2009–2012 Sacramento Kings 2014–2016 Brooklyn Nets (asystent)
Multimedia w Wikimedia Commons

Paul Douglas Westphal (ur. 30 listopada 1950 w Torrance, zm. 2 stycznia 2021 w Scottsdale^[1]) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji obrońcy, mistrz NBA z 1974^[2], uczestnik spotkań gwiazd^[3], wielokrotnie zaliczany do składów najlepszych graczy sezonu^[4].

W 1968 został uznany za najlepszego zawodnika amerykańskich szkół średnich w USA (Mr. Basketball USA)^[5].

Po czterech pełnych sezonach spędzonych na University of Southern California Westphal przystąpił do draftu NBA. Został w nim wybrany z numerem 10, ogólnej listy, przez Boston Celtics. W pełnym gwiazd klubie nie odgrywał zbyt znaczącej roli, miał jednak od kogo się uczyć, a do tego zdobył po drodze swój pierwszy i jedyny, jak się miało później okazać, tytuł mistrza NBA^[2].

23 maja 1975 roku został wysłany do Phoenix wraz z wyborami drugich rund draftu 1975 (Jimmy Dan Conner) oraz 1976 (Butch Feher) w zamian za byłego olimpijczyka z Meksyku Charliego Scotta^[6]. Dopiero tam zaczął się rozwijać i mógł pokazać czego nauczył się podczas gry w Celtics.

Westphal odegrał kluczową rolę w doprowadzeniu Suns do pierwszych w historii klubu finałów NBA, w 1976 roku. W trakcie całych play-off notował wtedy średnio 21,1 punktu, 5,1 asysty oraz 1,8 przechwytu^[6]. Mecz numer 5 tamtych finałów przeszedł do historii ze względu na aż 3 dogrywki, które były potrzebne do wyłonienia zwycięzcy. O wygranej (128-126)^[7], jego byłego zespołu Celtics, zadecydował wtedy zaledwie jeden rzut.

Podczas pobytu w Arizonie oprócz występu w finałach ligi, zdobył też wiele indywidualnych wyróżnień. Był nominowany 4-krotnie do All-NBA Teams, przy czym trzy razy do pierwszego składu, wystąpił też czterokrotnie meczu gwiazd NBA. Plasował się też wielokrotnie w pierwszej dziesiątce najlepszych strzelców oraz asystentów ligi. Po pięciu latach spędzonych z Suns został wytransferowany do Seattle w zamian za innego All-Stara oraz byłego mistrza NBA (1979) - Dennisa Johnsona^[6]. W barwach Sonics wziął udział w kolejnym, piątym już z rzędu meczu gwiazd, po czym po zaledwie roku opuścił klub.

Kolejnym przystankiem okazał się Nowy Jork. Z powodu kontuzji rozegrał zaledwie 18 spotkań, podczas rozgrywek 1981/82. Po powrocie zrekompensował to sobie zdobywając nagrodę dla najlepszego zawodnika, powracającego po kontuzji – NBA Comeback Player of the Year Award^[3]. Mimo wszystko nie uchroniło go to od zwolnienia. Swoją ostatnią umowę w karierze podpisał ponownie Suns, po czym zakończył karierę^[6].

W 1985 został trenerem Southwestern Baptist Bible College, po roku przeniósł się do Grand Canyon College, który to poprowadził do mistrzostwa NAIA w 1988^[3]. Po tym sukcesie został asystentem Cottona Fitzsimmonsa w Phoenix Suns. Po czterech lata awansował na stanowisko głównego trenera i już jako debiutant w tej roli poprowadził Suns prosto do finałów NBA, gdzie byli zmuszeni uznać wyższość, kroczących po tzw. three-peat Chicago Bulls z Jordanem na czele.

W kolejnych latach trenował Seattle SuperSonics, Pepperdine Waves oraz Sacramento Kings.

Na podstawie^[5], o ile nie zaznaczono inaczej.

• Zaliczony do:
  • I składu All-Pac-8 (1970, 1971)
  • II składu All-American (1971 przez Associated Press, 1972 przez NABC)
  • III składu All-American (1971 przez NABC, UPI, 1972 przez UPI)
• Drużyna USC Trojans zastrzegła należący do niego numer 25

• Mistrz NBA (1974)
• Wicemistrz NBA (1976)
• Uczestnik meczu gwiazd:
  • NBA (1977–1981)
  • Legend NBA (1989)^[8]
• Wybrany do:
  • I składu NBA (1977, 1979–1980)
  • II składu NBA (1978)
  • Phoenix Suns Ring of Honor
• Klub Phoenix Suns zastrzegł należący do niego w numer 44
• Laureat nagrody NBA Comeback Player of the Year Award (1983)^[9]
• Zwycięzca konkursu H–O–R–S–E podczas meczu gwiazd NBA (1977)

• Zaliczony do Galerii Sław Koszykówki im. Jamesa Naismitha (2019)^[10]

• Uczestnik igrzysk panamerykańskich (1971)^[11]

• Finalista NBA (1993)
• 2-krotnie wybierany na trenera Zachodu podczas meczu gwiazd NBA (1993, 1995)