| Liturgia | |
|---|---|
| Doktryna i sprzeciw wobec: | |
| Wydarzenia |
| Stowarzyszenia i Instytuty | |
|---|---|
| Jurysdykcje | |
| Międzynarodowe Stowarzyszenia Wiernych | |
| Ludzie |
| Niezależne, działające z częściowymi zezwoleniami papieskimi |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Ludzie | |||||
| Wspólnoty | |
|---|---|
| Ludzie |
Pascendi Dominici gregis
W dzisiejszym świecie Pascendi Dominici gregis odgrywa fundamentalną rolę w naszym społeczeństwie. Z czasem Pascendi Dominici gregis stał się istotnym elementem naszego życia, wywierając ogromny wpływ na nasze codzienne życie. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy społecznym, Pascendi Dominici gregis zdołał wpłynąć na sposób, w jaki myślimy, działamy i odnosimy się do otaczającego nas świata. W tym artykule zbadamy znaczenie Pascendi Dominici gregis i jego znaczenie w różnych aspektach naszego codziennego życia. Od wpływu Pascendi Dominici gregis na zdrowie po wpływ na gospodarkę światową, Pascendi Dominici gregis to temat, którego nie możemy zignorować.
| |||
| Autor | |||
|---|---|---|---|
| Tematyka | |||
| Typ utworu |
encyklika papieska | ||
| Wydanie oryginalne | |||
| Miejsce wydania | |||
| Język | |||
| Data wydania | |||
| Wydawca |
Libreria Editrice Vaticana | ||
| |||
Pascendi Dominici gregis – encyklika papieża Piusa X wydana 8 września 1907 o podtytule Encyklika Ojca Świętego Piusa X o zasadach modernistów.
Tematyka
Encyklika Pascendi Dominici gregis potępia modernizm katolicki, który nazywa syntezą wszystkich herezji. Papież zwraca uwagę na błędy z niego płynące takie jak: agnostycyzm, immanentyzm życiowy, religię jako owoc przyrody, ewolucję dogmatów, doświadczenie religijne, negację Tradycji, symbolizm teologiczny, permanentyzm, ewolucjonizm religii oraz manię reformatorską we wszystkich dziedzinach życia kościelnego.
Na wstępie Pius X zaznacza, że obecnie zwolenników tych błędów nie należy szukać wśród otwartych wrogów Kościoła, ale w samym Kościele.
„(…) zwolenników błędów należy dziś szukać nie już wśród otwartych wrogów Kościoła, ale w samym Kościele: ukrywają się oni – że tak powiemy – w samym wnętrzu Kościoła; stąd też mogą być bardziej szkodliwi, bo są mniej dostrzegalni. Będziemy więc mówić, Czcigodni Bracia, nie o niekatolikach, lecz o wielu z liczby katolików świeckich, oraz – co jest boleśniejsze – o wielu z grona samych kapłanów (...)”
Budowa encykliki
Encyklika Pascendi Dominici gregis składa się z następujących rozdziałów:
- wstęp,
- rozdział I Modernista-Filozof,
- rozdział II Modernista-Wierzący,
- rozdział III Modernista-Teolog,
- rozdział IV Modernista-Historyk,
- rozdział V Modernista-Krytyk,
- rozdział VI Modernista-Apologeta,
- rozdział VII Modernista-Reformator,
- rozdział VIII Przyczyny modernizmu,
- rozdział IX Środki zaradcze,
- zakończenie.
Środki zaradcze
Na zakończenie encykliki papież podaje środki zaradcze przeciw opisanym błędom. Należą do nich[1]:
- wykładanie filozofii św. Tomasza z Akwinu we wszystkich seminariach duchownych;
- niepowierzanie nauczania modernistom i zwolnienie tych, którzy już nauczają;
- nieprzyznawanie nikomu doktoratu z teologii i prawa kanonicznego zanim nie wykaże się studiami filozoficznymi;
- czuwanie biskupów nad pismami modernistów, aby ich nie drukowano i nie czytano;
- pozbawienie tytułu wydawców katolickich tych księgarzy, którzy mają na półkach pisma modernistów;
- przeszkadzanie w wydawaniu pism modernistycznych;
- ustanowienie cenzorów pośród ludzi poważanych i uczonych z łona duchowieństwa świeckiego i zakonnego;
- zakaz wydawania gazet i czasopism przez kapłanów bez pozwolenia biskupa;
- biskupi powinni ograniczyć urządzanie kongresów przez kapłanów, a jeżeli już pozwolą, to tylko pod warunkiem, że w rozprawach pominie się sprawy, które należą do Stolicy Apostolskiej i biskupów;
- utworzenie rady z duchowieństwa, tak świeckiego, jak i zakonnego, w każdej diecezji, zwoływanej co dwa miesiące w celu omówienia stosownych środków przeciw zgubnym prądom;
- po upływie roku od wydania encykliki, a następnie co trzy lata, biskupi i przełożeni generalni zakonów przesyłali do Rzymu sprawozdanie o spełnieniu poleceń, zawartych w encyklice, co do nauk wykładanych w seminariach duchownych, a także w innych zakładach.
W tej części Pius X często powołuje się na nauczanie Leona XIII, a szczególnie na jego konstytucję Officiorum et munerum.
Po wydaniu
Encyklika była w swoim czasie bardzo głośna[2]. W 1910 Pius X odwołał się do niej w przysiędze antymodernistycznej („Ja … (…) poddaję się też z należytym uszanowaniem i całym sercem wyrokom potępienia, orzeczeniom i wszystkim przepisom zawartym w encyklice Pascendi i dekrecie Lamentabili, zwłaszcza co się tyczy tzw. historii dogmatów.[3]). Przysięgę tą musiał składać każdy ksiądz i biskup przed uzyskaniem święceń oraz nauczyciele religii i profesorowie seminariów duchownych (obowiązek ten zniósł w 1967 Paweł VI).
Tradycjonaliści katoliccy oskarżają posoborowych hierarchów Kościoła katolickiego o głoszenie poglądów modernistycznych potępionych w Pascendi Dominici Gregis.
Przypisy
- ↑ za komentarzem do encykliki kard. Jana Duklana Puzyny
- ↑ Wielka ilustrowana encyklopedia Gutenberga (1929–1934, Kraków)
- ↑ ks. Alojzy Starker SI "Przysięga Antymodernistyczna" na łamach: „Przegląd Powszechny”, Rok dwudziesty ósmy. – Tom CX (kwiecień, maj, czerwiec 1911), Kraków 1911, ss. 175-188