Pascal Bruckner

W dzisiejszym świecie Pascal Bruckner stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu coraz szerszego grona odbiorców. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy znaczenie w obecnym kontekście, Pascal Bruckner nadal jest przedmiotem debaty i analiz w różnych obszarach. Od sfery akademickiej po popularną, Pascal Bruckner niezmiennie budzi zainteresowanie i prowokuje do refleksji na temat jego implikacji i konsekwencji dla współczesnego świata. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Pascal Bruckner, analizując jego implikacje, ewolucję w czasie i znaczenie w bieżącym kontekście.

Pascal Bruckner
Ilustracja
Pascal Bruckner w Warszawie, 26 stycznia 2017
Data i miejsce urodzenia

15 grudnia 1948
Paryż

Narodowość

Francuz

Dziedzina sztuki

pisarz

Ważne dzieła
Multimedia w Wikimedia Commons

Pascal Bruckner (ur. 15 grudnia 1948 w Paryżu) – francuski powieściopisarz i eseista.

Życiorys

Wychowywał się w Austrii, Szwajcarii i Francji. Wykładał w USA (w Kalifornii i na uniwersytecie w Nowym Jorku 1987–1995) i Francji. W latach 1990–1994 wykładał w paryskim instytucie badań politycznych (l'Institut d'Etudes Politiques de Paris). Współpracuje z czasopismem „Le Nouvel Observateur” (od 1987) i gazetą „Le Monde”.

W 1977 roku stał się znany dzięki wydanej razem z Alain Finkielkraut książce Le nouveau désordre amoureux, w której dyskutował z ideami rewolucji seksualnej. Pisał o tym, że jednym z największych odkryć obecnego pokolenia jest to, że wyzwolona seksualność też może być represyjna[1].

Poglądami bliscy mu w latach 70. byli Bernard-Henri Lévy, Alain Finkielkraut i André Glucksmann.

Bruckner prowadził dyskusję z Timothy Garton Ashem, w której bronił poglądu, że muzułmanie w Europie nadmiernie domagają się szczególnych praw i że multikulturalizm osłabia Europę. W eseju z 2006 roku La Tyrannie de la pénitence: Essai sur le masochisme Occidental pisał o masochizmie Zachodu, który bije się w pierś za grzechy kolonializmu i ludobójstwa za mało podkreślając zdobycze europejskiego Oświecenia (obrona praw człowieka, laicyzm)[2].

Twórczość

Powieści

  • Allez jouer ailleurs, Le Sagittaire 1976
  • Lunes de fiel, Seuil 1981 (pol. Gorzkie gody, zekranizowana przez Romana Polańskiego – Gorzkie gody) – nagroda Prix Renaudot
  • Parias, Seuil 1985 (pol. wydanie Pariasi)
  • Le palais des claques (1986) (po pol. Pałac klapsów)
  • Qui de nous deux inventa l'autre ?, Gallimard 1988
  • Le divin enfant, Seuil 1992
  • Les Voleurs de beauté, Grasset 1997
  • Les ogres anonymes, Grasset 1998
  • L’amour du prochain, Grasset 2005
  • Mon petit mari, Grasset 2007
  • Le Paradoxe amoureux, Grasset 2009
  • Le mariage d’amour a-t-il échoué ?, Grasset 2010
  • Le Fanatisme de l’apocalypse. Sauver la Terre, punir l’Homme29,30, Grasset-Fasquelle 2011
  • La Sagesse de l'argent, Grasset 2016
  • Un Racisme imaginaire. La Querelle de l’islamophobie., Grasset-Fasquelle 2017

Eseje

  • Fourier, Seuil 1975
  • Le Nouveau Désordre amoureux , Seuil 1977
  • Au coin de la rue, l'aventure , Seuil 1979
  • Le Sanglot de l’homme blanc: Tiers-Monde, culpabilité, haine de soi, Seuil 1983
  • La Mélancolie démocratique, Seuil 1990
  • La Tentation de l'innocence, Grasset 1995 – nagroda Prix Médicis
  • Le Vertige de Babel. Cosmopolitisme ou mondialisme, Arlea poche 1999
  • L'Euphorie perpétuelle: Essais sur le devoir de bonheur, Grasset 2000
  • Misère de la prospérité: La religion marchande et ses ennemis, Grasset 2002
  • La Tyrannie de la pénitence: Essai sur le masochisme Occidental, Grasset 2006 (pol. tłum. Tyrania skruchy. Rozważania na temat samobiczowania Zachodu, tłum. A. Szeptycki, PIW, 2019[3])

Linki zewnętrzne

Przypisy

  1. ↑ Interview z Marko Martin. w: Kommune. Forum für Politik, Ökonomie und Kultur, Nr. 2/97, S. 21
  2. ↑ Pascal Bruckner: Facts, Discussion Forum, and Encyclopedia Article , www.absoluteastronomy.com .
  3. ↑ Tyrania skruchy : rozważania na temat samobiczowania Zachodu / Pascal Bruckner ; przełożył Andrzej Szeptycki , Katalog Biblioteki Narodowej .