Pławikonik australijski

Wygląd przypnij ukryj Pławikonik australijski
Phycodurus eques
(Günther, 1865)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

promieniopłetwe

Rząd

igliczniokształtne

Rodzina

igliczniowate

Rodzaj

Phycodurus
Gill, 1896

Gatunek

pławikonik australijski

Synonimy
  • Phycodorus eques (Günther, 1865)
  • Phycodurus glauerti Whitley 1939
  • Phyllopteryx eques Günther, 1865
Kategoria zagrożenia (CKGZ)

najmniejszej troski
Zasięg występowania
Mapa występowania

Pławikonik australijski (Phycodurus eques) – gatunek morskiej ryby z rodziny igliczniowatych (Syngnathidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Phycodurus.

Występowanie

Gatunek endemiczny południowego i zachodniego wybrzeża Australii. Jego zasięg występowania rozciąga się od Perth do Parku Narodowego Przylądku Wilsona. Żyje na głębokościach 20 m. Rzadko obserwuje się je głębiej niż 30 m. Występuje w wodach morskich i słonawych.

Charakterystyka

Dorosłe osobniki mogą osiągać nawet do 50 cm długości, choć ich przeciętna długość to 30 cm. Żyją około 8–10 lat. Wyglądem przypominają wodorosty. Zazwyczaj są brązowe lub żółte z charakterystycznymi ciemniejszymi prążkami. Podobieństwo do otoczenia jest ich podstawowym mechanizmem przetrwania. W odróżnieniu od koników morskich, mają niechwytny ogon. Pławikoniki australijskie prowadzą samotny tryb życia, łączą się w pary tylko na czas rozrodu.

Samica składa do torby lęgowej samca do 250 ziarenek ikry. Samiec inkubuje je przez około 6 tygodni, następnie młode uwalniają się i od razu zaczynają prowadzić samodzielne życie. Osiągają dojrzałość płciową po około 2-2,5 roku.

Żywi się skorupiakami z rzędu Mysida. Bytuje na podmorskich łąkach glonów Posidonia, gdzie również żerują. Nie posiadają zębów – wysysają swoje ofiary

Zagrożenia

Badania pokazują, że pławikoniki zapadają na scuticociliatosis, chorobę roznoszoną przez orzęski z grupy Scuticociliatida oraz na infekcje przenoszone przez melanizujące grzyby z rodzaju Exophiala. Są również używane w medycynie alternatywnej, a także zbierane przez kolekcjonerów ze względu na ich unikalny wygląd, co skutkuje znacznym zmniejszeniem populacji

Stowarzyszenia zajmujące się ochroną naturalnej fauny wybrzeży Australii (m.in. Monterey Bay Aquarium) wprowadzają regulacje dotyczące połowu tych niezwykłych stworzeń i wykorzystują je w programach edukacyjnych. Australijskie władze stworzyły program „Dragon Search”, w którym może wziąć udział każdy, nawet będący w Australii przejazdem. Polega on na monitorowaniu ilości pławikoników na określonych obszarach.

Przypisy

  1. ↑ Phycodurus eques, Integrated Taxonomic Information System  (ang.).
  2. ↑ a b Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik: Mały słownik zoologiczny. Ryby. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1973.brak strony w książce
  3. ↑ Phycodurus eques, The IUCN Red List of Threatened Species  (ang.).
  4. ↑ R.H. Kuiter: Coastal Fishes of Southeastern Australia. 2000. (ang.).brak strony w książce
  5. ↑ a b Connolly, R.M., Melville, A.J., Preston, K.M. Patterns of movement and habitat use by leafy seadragons tracked ultrasonically. „Journal of Fish Biology”. 61, s. 684–695, 2002. (ang.). 
  6. ↑ Leafy seadragon. New England Aquarium. . .
  7. ↑ Groves, P. Leafy Seadragons. „Scientific American”. 179, s. 85–89, 1998. (ang.). 
  8. ↑ Severe Scuticociliate (Philasterides dicentrarchi) Infection in a Population of Sea Dragons (Phycodurus eques and Phyllopteryx taeniolatus). SAGE Journals. . (ang.).
  9. ↑ Disseminated Phaeohyphomycosis in Weedy Seadragons (Phyllopteryx Taeniolatus) and Leafy Seadragons (Phycodurus Eques) Caused by Species of Exophiala, Including a Novel Species. SAGE Journals. . (ang.).
  10. ↑ Feafy sea dragon. Monterey Bay Aquarium. . (ang.).
  11. ↑ Dragon Search. Reef Watch South Australia. . (ang.).

Bibliografia

Kontrola autorytatywna (takson):Identyfikatory zewnętrzne: