Osiem Chorągwi

W tym artykule omówimy Osiem Chorągwi i wszystko, co ma do zaoferowania. Od jego początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo – zagłębimy się w kompleksową analizę Osiem Chorągwi i jego znaczenia w różnych aspektach życia. Dowiemy się, jak Osiem Chorągwi ewoluował na przestrzeni czasu i jak odcisnął piętno na historii. Dodatkowo sprawdzimy, jak Osiem Chorągwi zmienił sposób, w jaki ludzie wchodzą w interakcje i relacje ze sobą. Artykuł ten ma na celu przedstawienie kompleksowego spojrzenia na Osiem Chorągwi i jego wpływ na dzisiejszy świat. Przygotuj się na zanurzenie w fascynującym świecie Osiem Chorągwi!

Żołnierze niebieskiej chorągwi na XVIII-wiecznej ilustracji

Osiem Chorągwi (mandż. jakūn gūsa, chiń. 八旗 bāqí) – dawny system wojskowo-plemiennej organizacji rodów mandżurskich.

Podział ten wywodził się z dawnej organizacji administracyjno-wojskowej ludów północnych, w tym przodków Mandżurów – Dżurdżenów, którzy już w czasach dynastii Jin do łowów i wypraw wojennych grupowali się w oddziały jazdy konnej liczące po 300 ludzi, zwane niuluyazhen. W 1601 roku Nurhaczy dokonał reorganizacji podległej ludności, dzieląc plemiona i rody na cztery grupy, z których każda posiadała własną chorągiew – żółtą, czerwoną, białą lub niebieską[1]. W 1615 roku dodano cztery kolejne chorągwie – żółtą, niebieską i białą z czerwonym obramowaniem i czerwoną z białym obramowaniem[1]. Każda chorągiew dzieliła się na pięć brygad (mandż. jalan, chin. 參領 canling), a brygada z kolei na pięć oddziałów (mandż. niru, chin. 佐領 zuoling). Nazwa formacji wzięła się od różniących się kolorami chorągwi przyporządkowanych każdej z nich. Żołnierze zajmowali się w czasie pokoju uprawą roli i myślistwem, pozostawali jednak w nieustannej gotowości bojowej.

W 1634 roku do systemu włączono osiem chorągwi mongolskich (蒙古军八旗, menggu jun baqi), a w 1642 roku osiem chińskich (汉军八旗, han jun baqi). Ostatecznie armia mandżurska rozrosła się do 24 jednostek, jednak pierwsze osiem teoretycznie pozostało czysto mandżurskie[1], w praktyce zaś pozostawały najliczniejsze również poprzez inkorporację innych ludów.

Podczas bitwy pierwszą linię stanowiła ciężka artyleria i wojownicy uzbrojeni w oszczepy oraz dzidy, za którymi znajdowały się szeregi łuczników. Gdy łucznicy zadali wrogiej armii straty, do walki wkraczała kawaleria. Każda brygada posiadała także dwudziestoosobowy oddział saperów, którego zadaniem było rozbijanie murów i umocnień. Doskonały system organizacji chorągwi umożliwił Mandżurom podbój Chin w 1644 roku. Po zajęciu Chin przez Mandżurów wojownicy Ośmiu Chorągwi stali się elitą społeczną. Wydzielono im wielkie obszary ziemi uprawnej, które ci z kolei oddawali w dzierżawę chłopom chińskim.

Wraz z rozwojem techniki, uzbrojone głównie w broń białą i łuki oraz oparte na przestarzałym systemie organizacji, oddziały Ośmiu Chorągwi utraciły swoją wartość bojową i już w XIX wieku nie były nawet w stanie tłumić lokalnych powstań chłopskich[1]. Sprawiło to, że pod koniec XIX wieku Chiny przystąpiły do budowy nowoczesnej armii, zorganizowanej na wzór zachodni. W 1908 roku rozpoczęto powolne rozpuszczanie wojsk chorągwianych, które planowano zakończyć do 1917 roku[2]. Ostatecznie, po upadku monarchii oddziały Ośmiu Chorągwi zostały oficjalnie rozwiązane rozkazem Duan Qirui w maju 1912 roku[3]. Ślady podziału na chorągwie występują do dziś w strukturze administracyjnej Mongolii Wewnętrznej.

Osiem Chorągwi

Chorągiew Nazwa mandżurska Nazwa chińska
gulu suwayan i gūsa 正黃旗 zhèng huángqí
kubuhe suwayan i gūsa 鑲黃旗 xiāng huángqí
gulu šanggiyan i gūsa 正白旗 zhèng báiqí
kubuhe šanggiyan i gūsa 鑲白旗 xiāng báiqí
gulu fulgiyan i gūsa 正紅旗 zhèng hóngqí
kubuhe fulgiyan i gūsa 鑲紅旗 xiāng hóngqí
gulu lamun i gūsa 正藍旗 zhèng lánqí
kubuhe lamun i gūsa 鑲藍旗 xiāng lánqí

Przypisy

  1. ↑ a b c d Wiesław Olszewski: Chiny. Zarys kultury. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2003, s. 71-72. ISBN 83-232-1272-4.
  2. ↑ Krzysztof Gawlikowski: Chiny wobec Europy. Wrocław: Ossolineum, 1979, s. 217. ISBN 83-04-00427-5.
  3. ↑ Edward Rhoads: Manchus & Han: Ethnic Relations and Political Power in Late Qing and Early Republican China, 1861-1928. University of Washington Press, 2000, s. 264. ISBN 0-295-97938-0.

Bibliografia