W tym artykule omówimy Osetnik (zwyczajny), temat, który zyskał na znaczeniu w ostatnich latach ze względu na jego wpływ w różnych kontekstach. Z perspektywy Osetnik (zwyczajny) zostanie przeanalizowane jego znaczenie i wpływ na _var2, a także jego wpływ na _var3. W całym tym dokumencie zostaną zaprezentowane różne podejścia i punkty widzenia na temat Osetnik (zwyczajny), aby zapewnić kompleksową i zaktualizowaną wizję tego tematu. Podobnie zostaną zaprezentowane konkretne przykłady i studia przypadków, które w praktyce zilustrują dzisiejsze znaczenie Osetnik (zwyczajny). Celem multidyscyplinarnego podejścia jest zaoferowanie całościowej wizji Osetnik (zwyczajny), umożliwiającej czytelnikom zrozumienie jego zakresu i zastosowań w różnych obszarach.
Ten artykuł dotyczy gatunku ptaka. Zobacz też: inne znaczenia nazwy Osetnik.
Osetnik (zwyczajny)[5] (Carduelis citrinella) – gatunek niewielkiego ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Występuje w Europie – od Półwyspu Iberyjskiego po Alpy. Wyjątkowo zalatuje do Polski. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Upierzenie samca gładkie, bez kreskowania. Wierzch głowy, boki szyi i kark szare, wierzch ciała zielonożółty. Skrzydła ciemne z dwiema żółtymi pręgami, brzuch jasnożółty. Samica i młode bledsze, o delikatnym, podłużnym kreskowaniu.
Wymiary średnie
długość ciała 11,5–12 cm[7] rozpiętość skrzydeł ok. 22 cm masa ciała 12–14 g[7]
Lasy iglaste na obszarach górskich i alpejskie łąki.
Gniazdo
Na drzewach iglastych.
Jaja
Składa 3–5 jaj.
Wysiadywanie, pisklęta
Wysiadywanie trwa 12 do 14 dni, pisklęta opuszczają gniazdo po około 18 dniach.
Pożywienie
Nasiona, pąki; dietę uzupełnia owadami i larwami[7].
Status i ochrona
IUCN uznaje osetnika za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Według szacunków BirdLife International z 2015, liczebność populacji wynosi 500–565 tysięcy dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[4].
↑ abcP. Clement & E. de Juana: Citril Finch (Carduelis citrinella), version 1.0. Birds of the World (red. J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana) . Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2020. . (ang.).
↑Ludwik Tomiałojć, Tadeusz Stawarczyk: Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. Wrocław: PTPP "pro Natura", 2003, s. 745. ISBN 83-919626-1-X.