Nina Stano

W dzisiejszym świecie Nina Stano jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Niezależnie od tego, czy jest to kwestia polityczna, społeczna, naukowa czy rozrywkowa, Nina Stano przykuwa uwagę osób w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Dzięki bogatej i zróżnicowanej historii Nina Stano pozostaje dziś przedmiotem dyskusji i debat. W tym artykule zbadamy różne aspekty Nina Stano i jego wpływ na współczesne społeczeństwo, a także implikacje, jakie ma na przyszłość.

Nina Stano
Ilustracja
Imię i nazwisko

Janina Stano

Data i miejsce urodzenia

26 lipca 1919
Warszawa

Data i miejsce śmierci

28 lutego 2017
Warszawa

Typ głosu

sopran koloraturowy

Gatunki

opera

Zawód

śpiewaczka, pedagog

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Grób Janiny Stano na cmentarzu Powązkowskim

Nina Stano, właśc. Janina Stano, z domu Głodzińska (ur. 26 lipca 1919 w Warszawie, zm. 28 lutego 2017 tamże[1]) – polska śpiewaczka i pedagog.

Życiorys

Absolwentka wydziału wokalnego Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie (dyplom w 1954 pod kierownictwem Ady Sari). W latach 1950–1960 zaangażowana jako solistka w Operze Narodowej. W 1960 wyjechała do Austrii, gdzie występowała w Wiener Volksoper w Wiedniu (1960), Grazer Oper w Grazu (1960), Operze Wiedeńskiej (1961) oraz w Oper Leipzig w Lipsku (1962–1964). Od 1964 była związana z Deutsche Oper am Rhein w Düsseldorfie, występując równocześnie na ok. 30 międzynarodowych scenach operowych, m.in. w Niemczech, Belgii, Holandii, Francji, Luksemburgu oraz Szwajcarii.

W 1973 rozpoczęła działalność pedagogiczną. Początkowo prowadziła klasę śpiewu w Wyższej Szkole Pedagogicznej na Wydziale Muzycznym w Akwizgranie, następnie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (1976–1978), będąc równocześnie konsultantem wokalnym solistów w Operze Narodowej – Teatrze Wielkim. W latach 1978–1992 działała jako pedagog w Düsseldorfie: jako kierownik wokalny studia operowego przy Deutsche Oper am Rhein oraz docent w Akademii Muzycznej Robert Schumann Hochschule.

W latach działalności pedagogicznej konsultowała m.in. Krisztinę Laki, Celinę Lindsey, Jagnę Sokorską, Romanę Noack, Brigitte Hahn, Petera Sefferta, Susannę Gari, Zdzisławę Donat, Hannę Lisowską, Piotra Bednarskiego, Katarzynę Niemiec, Aleksandrę Duszewską, Frode Olsen, Kiyomi Toyoda oraz Akeshi Wakamoto.

Występowała pod batutą wielu dyrygentów, m.in. Eugena Jochuma, Hansa Swarowsky’ego, Alberto Eredego, Josepha Keilbertha oraz Hansa Schmidt-Isserstedta. Partnerowali jej m.in. Hilde Güden i Lisa Della Casa.

Dokonała nagrań dla Polskiego Radia oraz radia w Szwecji, Austrii i Niemczech. W repertuarze miała ponad 20 ról operowych. Szczególnie ceniona była jako Królowa Nocy w Czarodziejskim flecie Wolfganga Amadeusa Mozarta, Adina w Napoju miłosnym Gaetana Donizettiego, Rozyna w Cyruliku sewilskim Gioacchina Rossiniego, Gilda w Rigoletto Giuseppe Verdiego oraz Zerbinetta w Ariadna na Naxos Richarda Straussa.

W 1990 została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Jej wnuczką jest Sylwia Stano.

Przypisy

  1. ↑ Zmarła śpiewaczka operowa Nina Stano. Miała 97 lat. rdc.pl, 2017-03-07. . . (pol.).

Bibliografia

  • Wacław Panek, Królowa Nocy. Opowieść o Ninie Stano, Warszawa 1990

Linki zewnętrzne