W tym artykule zajmiemy się tematem Ninón Sevilla z różnych perspektyw, aby przeanalizować i zrozumieć jego dzisiejsze znaczenie. Ninón Sevilla to temat, który wzbudził duże zainteresowanie w różnych obszarach, a jego oddziaływanie rozciąga się od sfery osobistej po społeczną. Idąc tym tropem, zbadamy różne aspekty związane z Ninón Sevilla, dostarczając szczegółowych informacji i dogłębnych analiz, które pozwolą naszym czytelnikom uzyskać kompleksową wizję tego tematu. Ponadto zbadamy wpływ Ninón Sevilla w różnych kontekstach historycznych i geograficznych, aby zrozumieć jego ewolucję w czasie. Prezentując dane, referencje i opinie ekspertów, chcemy zapewnić naszym czytelnikom pełny i wzbogacający wgląd w Ninón Sevilla.
![]() | |
Prawdziwe imię i nazwisko |
Emelia Pérez Castellanos |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Zawód | |
Współmałżonek |
José Gil |
Lata aktywności |
1946-2014 |
Ninón Sevilla, właściwie Emelia Pérez Castellanos (ur. 10 listopada 1929 w Hawanie, zm. 1 stycznia 2015 w Meksyku[1]) – kubańsko-meksykańska aktorka, tancerka, piosenkarka.
Swój pseudonim przyjęła od paryskiej kurtyzany Ninony de Lenclos. W młodości pragnęła zostać zakonnicą i pracować na misjach, ale kiedy z powodzeniem zaczęła odnosić sukcesy w tańcu zdecydowała się na pracę w show biznesie. Później rozpoczęła pracę w chórze kubańskich komików Mimi Cal.
Do Meksyku wyjechała w 1945 w ramach pokazu z Libertad Lamarque. Po jednym z pokazów producent filmowy Pedro Arturo Calderón zaproponował jej pracę i występ w filmie. Na ekranach kin zadebiutowała w 1946 w filmie María Elena Marqués z María Elena Marqués i Antonio Badú. Wkrótce potem otrzymała oferty z wytwórni Metro-Goldwyn-Mayer i Columbia Pictures.
Szybko zdobyła zaufanie reżyserów. Wystąpiła w Aventurera (1949), Sensualidad (1950), Mujeres sacrificadas (1952) oraz Aventura en Río (1953). Wystąpiła w filmach Emilia Fernándeza Víctimas del Pecado (1951), Julia Bracha Llévame en tus brazos (1954) i dziełach Gilberta Solaresa Mulata (1954) i Club de Señoritas (1956).
Jako pierwsza wprowadziła w filmach taniec związany z kulturą Santeria. U szczytów jej kariery współpracowali z nią m.in. Joaquín Pardavé, Pedro Armendáriz, Agustín Lara i Rita Montaner.
W latach 50. stała się ikoną seksu i zdobyła status supergwiazdy. Uzyskała popularność we Francji i Brazylii.
Pod koniec lat 60. wycofała się z aktorstwa do którego powróciła w 1981, gdzie zagrała w Noche de Carnaval (1984).
W 1965 zadebiutowała w telewizji w operze mydlanej Juicio de almas. W 1987 wystąpiła w telenoweli Rosa Salvaje, a w 2012 w Qué bonito amor.
Ninon Sevilla przez kilka związana była z producentem filmowym Pedro Arturo Calderón. Związek małżeński zawarła z kubańskim lekarzem José Gilem, ale szybko owdowiała. W późniejszych latach związana z innym mężczyzną, z którym miała syna, muzyka Genaro Rodrigueza.