Nikodem Pajzderski

W tym artykule poruszony zostanie temat Nikodem Pajzderski, który w ostatnich latach zyskał na znaczeniu w różnych obszarach. Od momentu pojawienia się Nikodem Pajzderski przykuł uwagę naukowców, ekspertów i ogółu społeczeństwa, wywołując kontrowersje i debatę na temat jego implikacji i konsekwencji. W kolejnych wierszach zostaną zbadane różne perspektywy i podejścia związane z Nikodem Pajzderski, a także jego wpływem na społeczeństwo, gospodarkę i kulturę. Celem szczegółowej i rygorystycznej analizy jest rzucenie światła na ten temat i przyczynienie się do zrozumienia i refleksji na temat Nikodem Pajzderski.

Collegium Anatomicum w Poznaniu – podczas PeWuKi – Pałac Sztuki – kolekcja współorganizowana przez N. Pajzderskiego
Zamek w Gołuchowie – miejsce pracy N. Pajzderskiego od 1912

Nikodem Pajzderski (ur. 15 września 1882 w Łęgu koło Śremu, zm. 6 stycznia 1940 w Poznaniu) – polski historyk sztuki, mediewista, konserwator i badacz zabytków, muzealnik; brat Sylwestra.

Życie i działalność

Uczęszczał do gimnazjum w Śremie, które opuścił przedwcześnie w 1900, w związku z szykanami Procesu Toruńskiego. W latach 1901–1903 studiował na Wydziale Architektury Politechniki w Charlottenburgu, później na Uniwersytecie Jagiellońskim. Doktorat uzyskał w 1909. W latach 1909–1911 podróżował po Europie, zwiedzając zabytki i zapoznając się z lokalną sztuką krajów takich, jak Francja, Włochy, Austria i Niemcy.

W 1912 został kustoszem Muzeum Czartoryskich na Zamku w Gołuchowie. W 1914 pracował w Centralnym Komitecie Opieki nad Zabytkami w Wiedniu, gdzie poświęcał czas głównie Małopolsce.

W czasie I wojny światowej przeniósł się do Poznania, z którym związał się aż do tragicznej śmierci. Był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, opracowywał liczne publikacje naukowe, kierował powojenną rewindykacją zbiorów. W 1919 został Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków w Poznaniu, a od 1922, także na Pomorze. Należał do Komitetu Konserwatorskiego Gmachów Państwowych.

Był jednym z członków założycieli Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania. Ważnym etapem w działalności Pajzderskiego był okres PeWuKi. W latach 1928–1929 współorganizował dział sztuki na Wystawie. W 1933 został dyrektorem Muzeum Wielkopolskiego w Poznaniu.

W październiku 1939 aresztowany przez Niemców, został zamordowany w miejscu kaźni Wielkopolan – Forcie VII[1].

Dzieło

Nikodem Pajzderski zainteresowany był przede wszystkim konserwacją zabytków i badaniem epoki średniowiecza. Był jednym ze znaczących badaczy sztuki wielkopolskiej. Ogłosił wiele prac naukowych poświęconych tej dziedzinie, innym segmentom wiedzy historycznej, a także opracowaniom przekrojowym i dotyczącym innych regionów kraju (np. Sandomierz, Małopolska).

Autorstwa Pajzderskiego był także jeden z projektów Domu Przemysłowego w Poznaniu na Placu Wolności (1900), ostatecznie wybudowany według planów Stanisława Mieczkowskiego.

Życie prywatne

Żonaty z Kazimierą Pajzderską (z Hallerów) – rzeźbiarką. Posiadał dwie córki – Krystynę (malarkę) i Katarzynę (historyczkę sztuki). Był bratem architekta – Sylwestra Pajzderskiego.

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Zdjęcie grobu na portalu Billiongraves
  2. ↑ Tadeusz Jeziorowski: Belgijski Order Leopolda II. Komandoria Nikodema Pajzderskiego Nikodem Pajzderski, Muzealnik – konserwator – historyk sztuki, Poznań: 2014, s. 259-279
  3. ↑ Ogólnopolska Konferencja z cyklu Zasłużeni Muzealnicy Polscy: Nikodem Pajzderski 15 IX 1882 – 6 I 1940 muzealnik, konserwator, historyk sztuki. Muzeum Narodowe w Poznaniu

Bibliografia

  • Wielkopolski słownik biograficzny, Warszawa – Poznań 1981, wyd. PWN, s. 548-549, ISBN 83-01-02722-3
  • Kazimierz Sobkowicz, Architekci wielkopolscy – biogramy – dzieła – stowarzyszenia, cz.I, lata 1886-1939, wyd. Oddziału Poznańskiego Stowarzyszenia Architektów Polskich, Poznań, 1988, s.32, ISBN 83-00-02480-8

Linki zewnętrzne