W tym artykule szczegółowo zbadamy i przeanalizujemy Nibugar kosmatorogi, temat, który był ostatnio przedmiotem dużego zainteresowania i debaty. Nibugar kosmatorogi to problem, który dotyka ludzi w każdym wieku i o różnym pochodzeniu, a jego znaczenie i zasięg rozciąga się na szeroki zakres obszarów, od polityki i ekonomii po zdrowie i dobre samopoczucie. Zagłębiając się w ten temat, zbadamy jego wiele aspektów i rozważymy jego konsekwencje dla ogółu społeczeństwa. Od początków do obecnego wpływu Nibugar kosmatorogi to temat zasługujący na szczególną uwagę i szczegółową analizę. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o Nibugar kosmatorogi i jego znaczeniu w dzisiejszym świecie!
| Berytinus hirticornis | |||
| (Brulle, 1836) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
nibugar kosmatorogi | ||
| Synonimy | |||
| |||
Nibugar kosmatorogi[1] (Berytinus hirticornis) – gatunek pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny smukleńcowatych.
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1836 roku przez Gasparda A. Brullé pod nazwą Neides hirticornis. Dzieli się go na trzy podgatunki[2][3]:
Pluskwiak o silnie wydłużonym, żółtawobeżowo ubarwionym ciele długości od 7 do 11 mm. Głowa ma pomiędzy oczami złożonymi delikatnie owłosione i jednakowo jak reszta jej powierzchni ubarwione podłużne żeberka. Długo i odstająco owłosione czułki mają pierwszy człon wydłużony z nieco przyciemnionym zgrubieniem u wierzchołka, a człon ostatni czarno ubarwiony. Na czole umieszczony jest bardzo duży wyrostek trójkątnego kształtu. Półpokrywy odznaczają się rzędami krótkich i sztywnych włosków rosnących wzdłuż żyłek graniczących z zakrywką. Zazwyczaj pomiędzy żyłkami zakrywki znajdują się ciemniejsze plamki, a w jej użyłkowaniu brak jest komórek. Odnóża mają brązowe dwa ostatnie człony stóp, a czasem także brązowawe zgrubienia w odsiebnych częściach ud. Na powierzchni odnóży występować mogą długie włoski, ale czasami są one całkiem nagie[4].
Owad ten zasiedla suche zbiorowiska trawiaste. Związany jest z wieloma różnymi roślinami[5].
Gatunek palearktyczny. W Europie wykazany został z Portugalii, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Luksemburga, Belgii, Holandii, Niemiec, Austrii, Włoch, Polski, Ukrainy, Czech, Słowacji, Węgier, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Macedonii Północnej, Rumunii, Mołdawii, Bułgarii, Grecji oraz europejskich części Turcji[3] i Rosji. W Afryce Północnej znany jest z Wysp Kanaryjskich, Madery, Maroka, Algierii, Libii, Tunezji i Egiptu[2]. W Azji występuje na Cyprze[3], w Turcji, Gruzji, Armenii, Izraelu, Syrii, Turkmenistanie, Tadżykistanie, Iraku, Iranie i Afganistanie[2]. W Polsce spotykany jest bardzo rzadko i znany z nielicznych stanowisk rozmieszczonych w południowej części kraju[4]. W Wielkiej Brytanii w XXI wieku stał się liczniejszy i zwiększył zasięg[5].