Nibugar jasnonogi

W artykule, który prezentujemy poniżej, chcemy zagłębić się w fascynujący świat Nibugar jasnonogi. Idąc tym tropem, zbadamy jego pochodzenie, ewolucję w czasie i jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Nibugar jasnonogi był przedmiotem debaty i badań ekspertów z różnych dziedzin, którzy dostarczyli cennej wiedzy, która pozwala nam lepiej zrozumieć jego wpływ na nasze życie. W tym artykule zachęcamy Cię do zastanowienia się nad Nibugar jasnonogi i odkrycia aspektów, o których być może nie miałeś pojęcia w tym temacie.

Nibugar jasnonogi
Berytinus signoreti
(Fieber, 1859)
Ilustracja
Imago
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

pluskwiaki

Podrząd

pluskwiaki różnoskrzydłe

Rodzina

smukleńcowate

Podrodzina

Berytinae

Plemię

Berytinini

Rodzaj

nibugar

Gatunek

nibugar jasnonogi

Synonimy
  • Berytus signoreti Fieber, 1859
  • Neides signoreti (Fieber, 1859)
  • Berytus driebergensis Vollenhoven, 1869
  • Berytus (Xanthocerus) gracilis Mulsant & Rey, 1871
  • Berytus pygmaeus Reuter, 1871
Multimedia w Wikimedia Commons

Nibugar jasnonogi[1] (Berytinus signoreti) – gatunek pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny smukleńcowatych.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1859 roku przez Franza Xaviera Fiebera pod nazwą Berytus signoreti[2][3]. Przez część autorów umieszczany jest w podrodzaju Berytinus (Lizinus)[4].

Morfologia

Pluskwiak o silnie wydłużonym ciele długości od 4,2 do 6 mm. Podstawowe ubarwienie ma jasnobrązowawożółte. Głowa ma pomiędzy oczami złożonymi pozbawione owłosienia, nagie, jaśniejsze niż reszta jej powierzchni żeberka. Za oczami brak jest ciemnej, podłużnej smużki. Na czole umieszczony jest wyrostek o mniejszych rozmiarach i bardziej zaokrąglonym kształcie niż u podobnego B. striola. Wszystkie pary odnóży mają w odsiebnych częściach ud zgrubienia tak samo jasne, jak ich niezgrubiałe części. Czułki mają czarne lub ciemnobrązowe człon ostatni i wierzchołek członu przedostatniego, natomiast zgrubienie u szczytu członu pierwszego jest nieprzyciemnione. Półpokrywy charakteryzują się ciemnobrązowym do czarnego wierzchołkiem przykrywki oraz obecnością w użyłkowaniu zakrywki komórki pozbawionej ciemnej plamy; występują w zakrywce natomiast brązowe plamy między żyłkami. Półpokrywy składają się tak, że górna zakrywka całkowicie nakrywa tą położoną pod nią[4].

Ekologia i występowanie

Owad kserofilny, preferujący stosunkowo suche siedliska[4]. Spotykany jest m.in. na murawach kserotermicznych i psammofilnych oraz śródlądowych wydmach. Aktywny jest od marca do października i zimuje w stadium imago[1]. Do jego roślin żywicielskich należą komonice, macierzanki i wilżyny[4].

Gatunek palearktyczny[2]. W Europie wykazany został z Portugalii, Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Luksemburga, Belgii, Holandii, Niemiec, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Słowenii, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Macedonii Północnej, Rumunii, Bułgarii i Grecji[3]. Ponadto znany jest z Turcji i Tunezji. Błędnie podawany był z Algierii i Egiptu[2]. W Polsce jest rzadki, znany z południowej części kraju[4].

Przypisy

  1. ↑ a b Berytinus signoreti – Nibugar jasnonogi. Insektarium.net . .
  2. ↑ a b c Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: species Berytinus signoreti (Fieber, 1859). Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) . .
  3. ↑ a b Berytinus (Lizinus) signoreti (Fieber, 1859). Fauna Europaea . .
  4. ↑ a b c d e Barbara Lis. Płaszczyńcowate – Piesmatidae, smukleńcowate – Berytidae, kowalowate – Pyrrhocoridae. „Klucze do oznaczania owadów Polski”. 18 (9), s. 14–28, 2007.