W następnym artykule szczegółowo zbadamy i przeanalizujemy Na krzywy ryj. Temat ten przykuł w ostatnich latach uwagę naukowców i ekspertów, wywołując debatę, która trwa do dziś. Od początków po znaczenie we współczesnym społeczeństwie, Na krzywy ryj był przedmiotem studiów i badań, które rzuciły światło na jego liczne aspekty i implikacje w różnych obszarach. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu zbadamy różne perspektywy istniejące wokół tego tematu i jego wpływ na życie codzienne. Ponadto zagłębimy się w mało znane aspekty i najnowsze wiadomości związane z Na krzywy ryj, aby zapewnić czytelnikowi pełną i aktualną wizję tej fascynującej sprawy.
Wykonawca albumu studyjnego | ||||
Elektryczne Gitary | ||||
Wydany |
23 marca 1997[1] | |||
---|---|---|---|---|
Nagrywany | ||||
Gatunek | ||||
Wydawnictwo |
PolyGram Polska | |||
Producent |
Stanisław Bokowy, Grzegorz Piwkowski, Julita Emanuiłow | |||
Oceny | ||||
| ||||
Album po albumie | ||||
|
Na krzywy ryj – album zespołu Elektryczne Gitary, wydany w 1997 roku. Płyta zawiera kompozycje Kuby Sienkiewicza, klawiszowca Piotra Łojka i saksofonisty Alka Koreckiego. Poza autorskimi piosenkami na płycie pojawiają się też trzy covery. Pierwszym z nich jest utwór instrumentalny Franka Zappy „Pinky”, drugim „Nie wiem co to sen” (w oryginale The Velvet Underground – „I'm Waiting for the Man”), a trzecim „Stacja Wilanowska” – piosenka opiewająca jedną ze stacji warszawskiego metra, która w oryginale chwaliła stację Waterloo w Londynie, a jej tytuł brzmiał „Waterloo Sunset” zespołu The Kinks. Wielkim przebojem okazało się „Co ty tutaj robisz”. Popularność zdobyły też „Goń swego pawia” i prześmiewcza „Ona jest pedałem”. Piosenka tytułowa, choć była singlem i miała teledysk, nie stała się przebojem.
Album osiągnął status platynowej płyty[4].
oraz: