Mutual assured destruction to temat, który przykuł uwagę ludzi na całym świecie. Od czasu swojego pojawienia się wzbudziło duże zainteresowanie i debatę w różnych obszarach, czy to w polityce, kulturze, nauce, czy ogólnie w społeczeństwie. Temat ten był przedmiotem badań i analiz prowadzonych przez ekspertów i naukowców, których celem było zrozumienie jego wpływu i implikacji. Co więcej, wzbudził zainteresowanie ogółu społeczeństwa, wywołując rozmowy i refleksje na różnych platformach i przestrzeniach dyskusyjnych. W tym artykule szczegółowo zbadamy Mutual assured destruction, analizując jego najważniejsze aspekty i oferując szerokie i zróżnicowane spojrzenie na ten temat.
Mutual assured destruction (tłum. wzajemne zagwarantowane zniszczenie; MAD, tłum. szalony) – doktryna strategii wojskowej, według której należy zmierzać do stanu, gdzie w przypadku wywiązania się konfliktu nuklearnego między dwiema stronami, doszłoby do zagłady obu przeciwników. Opiera się ona na teorii odstraszania, która przewidywała, że warunkiem koniecznym uniknięcia ataku jest budowa arsenału potężniejszego od pozostałych potencjalnych stron konfliktu. Strategia ta jest de facto zastosowaniem koncepcji równowagi Nasha z teorii gier do świata konfliktów zbrojnych: obie strony dążą do zapobiegnięcia najgorszemu możliwemu wynikowi, czyli globalnej zagładzie termonuklearnej.
Strategia tego typu była postulowana przede wszystkim w czasach zimnej wojny przez kręgi związane z RAND Corporation. Zakładała ona, że przy wystarczających metodach wczesnego wykrycia ataku i odpowiednio szybkiej odpowiedzi, zastosowanie doktryny MAD zagwarantowałoby stabilny pokój, niepozbawiony jednak napięć.
W praktyce, doktryna ta prowadziła do niekontrolowanej eskalacji wyścigu zbrojeń, a także ignorowała możliwość potencjalnie katastrofalnych skutków błędów technicznych (patrz: Stanisław Pietrow).