W dzisiejszym świecie Mihail Manoilescu to kwestia, która zyskała duże znaczenie w społeczeństwie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Mihail Manoilescu stał się przedmiotem zainteresowania wielu osób z różnych dziedzin. Niezależnie od tego, czy jest to poziom osobisty, zawodowy, polityczny czy kulturowy, Mihail Manoilescu wywołał debaty i dyskusje na całym świecie. W tym artykule dogłębnie zgłębimy temat Mihail Manoilescu, analizując jego różne aspekty i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Dodatkowo sprawdzimy, jak Mihail Manoilescu ewoluował na przestrzeni czasu oraz jakie wyzwania i możliwości niesie ze sobą w przyszłości.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Minister spraw zagranicznych Królestwa Rumunii | |
Okres |
od 4 lipca 1940 |
Poprzednik | |
Następca |
Mihail Manoilescu (ur. 9 grudnia 1891 w Tecuci, zm. 30 grudnia 1950 w więzieniu w Sighecie[1]) – rumuński polityk, ekonomista i publicysta, w roku 1940 minister spraw zagranicznych Rumunii.
Pochodził z arystokratycznej rodziny z Mołdawii. Osierocony w wieku 9 lat przeniósł się do Jass, gdzie ukończył liceum[1]. W 1915 ukończył studia w Bukareszcie, uzyskując stopień inżyniera i rozpoczął działalność polityczną. W 1926-1927 w randze podsekretarza stanu zajmował się polityką finansową państwa[2]. W 1927, po przejęciu władzy przez Karola II został na krótko aresztowany[1]. W 1931 na krótko objął kierownictwo Banku Narodowego. W latach 30. związał się z Żelazną Gwardią, stając się jednym z ideologów korporacjonizmu, w wydaniu rumuńskim[1]. W roku 1929 wydał pracę Théorie du protectionism et de l'échange international, która stała się podstawą jego koncepcji ekonomicznych. W lipcu 1940 stanął na czele resortu spraw zagranicznych w rządzie Iona Gigurtu, w czasie kryzysu po aneksji Besarabii i Północnej Bukowiny przez ZSRR[1]. Po masowych protestach ludności przeciwko aneksji podał się do dymisji[2].
Po przejęciu władzy przez komunistów w Rumunii, w grudniu 1945 Manoilescu został uwięziony[1]. W więzieniu przebywał bez wyroku do grudnia 1948. Zwolniony z więzienia, wkrótce aresztowany ponownie i osadzony w więzieniu Jilava, a następnie w Ocnele Mari i w Sighecie. W Sighecie zmarł w grudniu 1950[1].