Michael Bublé

Michael Bublé

Michael Bublé (2011)
Imię i nazwisko	Michael Steven Bublé
Data i miejsce urodzenia	9 września 1975 Burnaby
Gatunki	jazz, pop
Zawód	piosenkarz, aktor
Aktywność	od 1996
Wydawnictwo	143, Reprise
Podpis Michaela Bublé
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Michael Steven Bublé (ur. 9 września 1975 w Burnaby^[1]) – kanadyjski piosenkarz jazzowy i popowy oraz aktor.

Odznacza się oryginalną, ciepłą barwą głosu. Wykonuje głównie covery, m.in. Franka Sinatry, The Beatles, Raya Charlesa, Bee Gees, Elvisa Presleya. Współpracował m.in. z Davidem Fosterem, Stevie’em Wonderem, Nelly Furtado, Laurą Pausini i Chrisem Bottim.

Urodził się i dorastał w Burnaby^[2]. Jest synem Amber (z d. Santago) i Lewisa Bublé, gospodyni domowej i rybaka^[3]. Ma dwie młodsze siostry: Crystal i Brandee^[3]. Jego dziadkowie byli włoskimi imigrantami: rodzice matki pochodzili z okolic Pescary, ojca – z Dalmacji^[4].

Zainspirowany przez dziadka, Mitcha Santagę, zainteresował się amerykańskimi standardami jazzowymi i artystami, takimi jak Tony Bennett, Frank Sinatra czy Dean Martin^[2]. Duży wpływ na ukształtowanie jego gustu i późniejszego stylu muzycznego miał także album Binga Crosby’ego Merry Christmas oraz twórczość Harry’ego Connicka juniora^[5].

Jako nastolatek zaczął karierę aktorską, brał udział w licznych przesłuchaniach oraz grał w amatorskim teatrze^[5]. Coraz częściej występował także wokalnie – z powodzeniem uczestniczył w konkursach dla młodych talentów oraz zaczął koncertować po klubach jazzowych^[6]. W tym okresie jego pierwszą menedżerką została Beverly Delich^[7], dzięki której pomocy przez następne kilka lat grał koncerty w Vancouver i Toronto^[8], m.in. był stałą atrakcją w hotelu „Georgia”^[9], a w 1997 podpisał kontrakt na regularne występy w klubie nocnym „BaBalu”, ponadto śpiewał gościnnie w programie telewizyjnym Vicky Gabereau Show^[10]. W tym okresie kontynuował karierę aktorską: wystąpił jako młody Elvis Presley w musicalu Red Rock Diner, zagrał w spektaklu Forever Swing^[11] oraz pojawił się epizodycznie m.in. w filmie Bruce’a Paltrow Duety^[12]. Poza tym niezależna wytwórnia First Dance wydała jego pierwsze płyty: BaBalu (2001) i Dream (2002), na których umieścił jazzowe standardy^[13].

Podczas występu na weselu Caroline Mulroney, córki byłego premiera Kanady Briana Mulroneya, zwrócił na siebie uwagę Davida Fostera, który zaoferował mu pomoc obejmującą m.in. umożliwienie koncertowania w Los Angeles^[14], poza tym zachęcił go do zadbania o nowy wizerunek^[15]. Jesienią 2001 nawiązał współpracę z Paulem Anką, który zaoferował częściowe sfinansowanie jego płyty^[16]. Po podpisaniu w 2002 kontraktu z wytwórnią Warner Bros.^[17] rozpoczął nagrania kolejnych coverów jazzowych w studiu nagraniowym Davida Fostera w Malibu^[18]. Jego nowym menedżerem wówczas został Bruce Allen^[18]. 11 lutego 2003 należąca do Warner Bros. wytwórnia 143 Records wydała jego album, zatytułowany po prostu Michael Bublé, który osiągnął ogromny sukces komercyjny, rozchodząc się w krótkim czasie w nakładzie 2 mln egzemplarzy^[19]. Promował go coverami utworów: „Kissing a Fool” George Michaela, „How Can You Mend a Broken Heart?” Bee Gees i „Sway” Deana Martina^[20]. Również w 2003 wydał świąteczny minialbum pt. Let It Snow oraz zagrał w filmie Charlesa Martina Smitha Zimne piekło^[20]. W 2004 otrzymał nagrodę Juno w kategorii „najlepszy młody talent”, ponadto był nominowany do nagrody za album roku^[21], ale przegrał z Samem Robertsem i płytą We Were Born in a Flame^[20]. Po skompletowaniu zespołu koncertowego odbył międzynarodową trasę obejmującą występy w USA (m.in. przez dwa tygodnie grał w hotelu „Roosevelt” w Los Angeles) i Europie^[22]. Zarejestrowane występy z tras wydał na swoim pierwszym albumie koncertowym pt. Come Fly with Me, który ukazał się w marcu 2004. W tym samym roku nawiązał współpracę z Alainem Changiem, który zaczął komponować, aranżować i produkować dla niego piosenki^[23].

Podczas prac nad kolejnym albumem nawiązał współpracę m.in. z Amy Foster, z którą napisał utwór „Home” umieszczony na ścieżce dźwiękowej do filmu Clare Kilner Pretty Man, czyli chłopak do wynajęcia (2004)^[24]. W lutym 2005 wydał album It’s Time, który promował m.in. coverem przeboju Niny Simone „Feeling Good”^[25]. Płyta rozeszła się w nakładzie ponad 6 mln egzemplarzy na świecie^[26]. Album spędził 72 tygodnie na pierwszym miejscu listy Billboard Jazz Albums^[27]. W listopadzie 2005 wydał drugi album koncertowy pt. Caught in the Act, za który był nominowany do nagrody Grammy w kategorii „najlepszy wykonawca tradycyjnego popu”^[28]. Tuż przed galą rozdania statuetek w wywiadzie dla „The Canadian Press” wyraził niezadowolenie z powodu nietransmitowania w telewizji rozdania nagród w jego kategorii, jednocześnie zapowiedział bojkot imprezy, twierdząc, że nagrodę i tak otrzyma Tony Bennett. Wyjaśnił: Czemu miałbym iść na rozdanie Grammy? Przecież przegram. Tak, przegram. W zasadzie mogą już od razu napisać jego nazwisko na tej przeklętej rzeczy. Nie idę^[29][30]. Słowa wywołały duże kontrowersje w mediach, a Bublé w wydanym oświadczeniu zapewnił, że jego wypowiedź była jedynie żartem, poza tym nie ma żalu do organizatorów wydarzenia oraz szczerze szanuje twórczość Bennetta^[31][32].

1 maja 2007 wydał album pt. Call Me Irresponsible^[33], na którym – poza coverami jazzowych standardów – umieścił dwie autorskie piosenki: „Lost” i „Everything”^[34]. Za wydawnictwo odebrał swoją pierwszą w karierze nagrodę Grammy – za „najlepszy tradycyjny popowy album wokalny”. Płytę promował m.in. swoją wersją utworu „Me and Mrs. Jones”, która dotarła do pierwszego miejsca Listy Przebojów Programu Trzeciego za rok 2007^[35]. Sam album przez 57 tygodni pozostawał na pierwszym miejscu amerykańskiej listy Billboard Jazz Albums^[27]. W czerwcu 2009 wydał koncertowy album pt. Michael Bublé Meets Madison Square Garden^[36]. W sierpniu 2009 zakończył prace nad materiałem na kolejny album pt. Crazy Love^[37], który wydał 9 października 2009. Album zadebiutował na pierwszym miejscu amerykańskiej listy Billboard 200 i przez 71 tygodnie pozostawał na szczycie notowania Billboard Jazz Albums^[27]. Na płycie umieścił m.in. autorski singiel „Haven’t Met You Yet”^[38], którym zwrócił się w kierunku muzyki popowej^[39] i który stał się jego kolejnym międzynarodowym przebojem^[39]. W lutym 2010 pobiegł w finiszu sztafety z ogniem olimpijskim podczas ceremonii rozpoczęcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 organizowanych w Vancouver^[40].

W październiku 2011 wydał album pt. Christmas, na którym umieścił covery świątecznych przebojów, m.in. swoją interpretację piosenki Mariah Carey „All I Want for Christmas Is You”.

23 kwietnia 2012 po raz pierwszy wystąpił w Polsce, grając koncert w gdańskiej Ergo Arenie^[41][42]. W kwietniu 2013 wydał album pt. To Be Loved^[43], który promował m.in. teledyskami do singli „It’s a Beautiful Day”^[44] i „You Make Me Feel So Young”^[45]. W kwietniu tego samego roku do sprzedaży trafiła jego autobiografia pt. „Na scenie. Poza sceną”^[46], a w listopadzie premierę miał album Robbie’ego Williamsa pt. Swings Both Ways, na której znalazł się m.in. utwór „Soda Pop” nagrana przez wykonawcę w duecie z Bublé. Po wydaniu płyty To Be Loved wyruszył w kolejną międzynarodową trasę koncertową, obejmującą m.in. występ 4 listopada 2014 w Krakowie^[47][48].

W październiku 2016 wydał album pt. Nobody But Me^[49][50], który promował m.in. tytułowym singlem^[51]. Miesiąc po premierze płyty ogłosił przerwę w karierze spowodowaną chorobą nowotworową jego syna^[52]. Ze względu na sytuację rodzinną odwołał szereg zaplanowanych występów, m.in. podczas gali rozdania BBC Music Awards 2016^[53] i Brit Awards 2017, którą miał także poprowadzić^[54]. W lipcu 2018 powrócił na scenę, grając koncert podczas festiwalu British Summer Time w Londynie^[55]. W listopadzie tego samego roku wydał album pt. Love, który promował podczas międzynarodowej trasy koncertowej, obejmującej m.in. dwa koncerty w Polsce^[56][57].

Był zaręczony z aktorką Debbie Timuss, jednak rozstali się w 2005^[58]. Następnie spotykał się z aktorką Emily Blunt, z którą pozostawał w nieformalnym związku do 2008^[58][59]. Pięć miesięcy po rozstaniu z Blunt poznał aktorkę Luisanę Lopilato^[60], której oświadczył się w grudniu 2009^[61] i z którą 31 marca 2011 wziął ślub cywilny w Buenos Aires^[62]. 27 sierpnia 2013 urodził się im syn Noah^[63].

Jest miłośnikiem hokeja, w dorosłym życiu został współwłaścicielem klubu Vancouver Giants grającego w młodzieżowej lidze hokeja Western Hockey League^[64].

 Osobny artykuł: Dyskografia Michaela Bublé.

• BaBalu (2001)
• Dream (2002)
• Michael Bublé (2003)
• It’s Time (2005)
• Call Me Irresponsible (2007)
• Crazy Love (2009)
• Christmas (2011)
• To Be Loved (2013)
• Nobody but Me (2016)
• Love (2018)
• Higher (2022)

• MichaelM. Bublé MichaelM., Na scenie, za sceną, AnnaA. Bezpiańska-Oglęcka (tłum.), Dream Books, 2013, ISBN 978-83-936945-1-8 .

• Strona oficjalna