W świecie Michał Koczyński jest mnóstwo informacji do odkrycia i zbadania. Od swoich początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Michał Koczyński przez lata budził zainteresowanie wielu ludzi. W tym artykule zagłębimy się w najważniejsze aspekty Michał Koczyński, od jego wkładu w kulturę po wpływ na życie codzienne. Poprzez szczegółową i wnikliwą analizę przyjrzymy się wszystkim aspektom Michał Koczyński, zapewniając naszym czytelnikom wszechstronną i wzbogacającą wizję. Przygotuj się na zanurzenie w fascynującym świecie Michał Koczyński!
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk prawnych | |
| Specjalność: prawo karne | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
Michał Koczyński (ur. 29 września 1821 w Leżajsku, zm. 18 sierpnia 1903 w Krakowie) – prawnik, adwokat, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, poseł do Sejmu Krajowego Galicji i do austriackiej Rady Państwa.
Był synem Franciszka, nadinspektora lasów dominium leżajskiego i Anieli z Gruszczyńskich. Ukończył gimnazjum w Czerniowcach a następnie studia prawnicze na uniwersytecie we Lwowie uzyskując w 1847 tytuł doktora[1]. Po uzyskaniu w 1850 habilitacji z zakresu procedury cywilnej był od 1851 profesorem nadzwyczajnym prawa i postępowania karnego a od 1855 profesorem zwyczajnym prawa karnego, postępowania karnego i prawa górniczego na Uniwersytecie Jagiellońskim[1]. Prowadził wykłady, m.in.: z filozofii prawa karnego, teorii procesu, historii prawa kryminalnego, sztuki obrony w procesie karnym, staropolskiego prawa prywatnego; zainicjował też wykłady z prawa górniczego[2]. Od 1852 r. członek Towarzystwa Naukowego Krakowskiego[3]. W latach 1851–1865 kierował katedrą prawa karnego UJ[4]. W roku akademickim 1861/1862 był dziekanem Wydziału Prawa UJ - w tym czasie miał ostre zatargi z niemieckimi profesorami i doprowadził do ich odejścia. W ramach represji po powstaniu styczniowym władze w 1865 przeniosły go w stan spoczynku z prawem do 1/3 emerytury. Od tego momentu poświęcił się całkowicie działalności adwokackiej w prowadzonej przez siebie od 1856 kancelarii adwokackiej w Krakowie[1].
W okresie autonomicznym czynny politycznie. Był w latach 1866-1874 radnym miejskim Krakowa[5]. Poseł do Sejmu Krajowego Galicji I kadencji (1865–1866), i II kadencji (1868–1869), wybrany w III kurii obwodu Kraków, z okręgu wyborczego Miasto Kraków, w 1865 na miejsce Leona Skorupki[6][7]. W Sejmie zajmował się zagadnieniami ustroju rolnego, w związku z czym ogłosił nawet rozprawę na ten temat[1]. Był także posłem do austriackiej Rady Państwa II kadencji (15 grudnia 1869 - 31 marca 1870) wybranym w wyborach uzupełniających po rezygnacji Wiktora Zbyszewskiego przez Sejm w kurii III z okręgu miast Nowy Sącz-Tarnów-Rzeszów[8][5]. Złożył mandat z 30 innymi posłami galicyjskimi na znak protestu przeciwko faworyzowaniu Niemców i odrzuceniu uchwały galicyjskiej. W parlamencie austriackim należał do Koła Polskiego[5].
W 1873 został oskarżony przez krewnych o sprzeniewierzenie kosztowności i gotówki, zdeponowanych u niego przez zmarłą w szpitalu ciotkę. Sąd krajowy w Krakowie go uniewinnił. Jednak po apelacji prokuratora wyższy sąd krajowy w 1874 uznał go winnym oszustwa i sprzeniewierzenia i skazał go na osiem miesięcy więzienia. W związku z tym wyrokiem opuścił adwokaturę i zrezygnował ze sprawowanych funkcji[1][5].
Pozostawił po sobie spory dorobek naukowy z różnych dziedzin prawa. W I. 1863-1865 był redaktorem wydawanego przez Wydział Prawa UJ miesięcznika "Czasopismo Poświęcone Prawu i Umiejętnościom Politycznym", w którym zamieszczał także swoje rozprawy i artykuły, m.in.: - Rzecz o stanowisku encyklopedycznym prawa karnego; - O istotnych cechach prawa karnego; - O ustawodawstwie drukowym z 17 grudnia 1862. Współpracował także z "Przeglądem Polskim". Przełożył na język polski i wydał z własnym komentarzem wiele ustaw austriackich z zakresu prawa karnego, cywilnego, handlowego, administracyjnego, a jego komentarze, przeznaczone głównie dla praktyków cieszyły się sporą popularnością.
Pochowany na cmentarzu Rakowickim (kw. 6.grób obecnie nie istnieje)[9][2].