Menippos
W tym artykule zostanie poruszony temat Menippos, który w ostatnim czasie wzbudził duże zainteresowanie i kontrowersje. Menippos to temat, który przykuł uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu, ponieważ jego znaczenie wykracza poza granice i konteksty. Od momentu pojawienia się Menippos wywołał wiele dyskusji i był przedmiotem badań i analiz zarówno przez ekspertów, jak i hobbystów. W tym artykule zbadane zostaną różne aspekty związane ze Menippos, w tym jego pochodzenie, ewolucja, wpływ i możliwe przyszłe implikacje. Podobnie zbadane zostaną różne perspektywy i opinie na temat Menippos, w celu przedstawienia pełnego i zrównoważonego spojrzenia na ten temat.
Menippos (gr.: Μένιππος; IV/III w. p.n.e.) – pochodzący z Gadary syryjskiej, hellenistyczny pisarz oraz filozof ze szkoły cynickiej.
Pisał prozą przemieszaną wierszem. Tym samym stworzył tzw. satyrę menippejską, a jego twórczość była inspiracją dla późniejszych twórców (m.in. Lukiana, Seneki, Petroniusza)[1]. Pisał swe dzieła z cynicką ironią. Krytykował ludzi i bogów. Powagę treści mieszał z motywami komedii i parodii, przez co zyskał przydomek spudogeloios (poważny śmieszek). Z jego dzieł zachowały się 2 drobne fragmenty oraz 3 tytuły:
- Diathekai – Testamenty
- Epistolai kekompseumenai apo tu ton theon prosopu – Listy bogów niby przez bogów ułożone
- Nekyia – Odwiedziny w Podziemiu[2]
Menippos był najprawdopodobniej niewolnikiem, a życie, jakie prowadził, było dalekie od głoszonych ideałów cynickich. Cenił dobra materialne i pożyczał pieniądze na wysoki procent. Po zmowie dłużników i utracie całego majątku miał się powiesić[3].
Przypisy
- ↑ Giovanni Reale: Historia filozofii starożytnej. T. 3. Lublin: Wydawnictwo KUL, 2004, s. 70. ISBN 83-7363-194-1.
- ↑ Anna Świderkówna, Słownik pisarzy antycznych, WP Warszawa 1982, s. 315
- ↑ Giovanni Reale: Historia filozofii starożytnej. T. 3. Lublin: Wydawnictwo KUL, 2004, s. 68. ISBN 83-7363-194-1.
Bibliografia
- Słownik pisarzy antycznych red. Anna Świderkówna WP Warszawa 1982
