W dzisiejszym świecie Max Hartung stał się istotnym tematem dla szerokiego spektrum społeczeństwa. Od momentu pojawienia się Max Hartung wywarł ogromny wpływ w różnych obszarach, wywołując dyskusje, debaty i sprzeczne opinie. Jego wpływ przekroczył granice i wzbudził zainteresowanie znawców tematu, a także ogółu społeczeństwa. Biorąc pod uwagę jego znaczenie, ważne jest szczegółowe i obiektywne przeanalizowanie wszystkich aspektów związanych z Max Hartung, zrozumienie jego implikacji, konsekwencji i możliwych rozwiązań. W tym artykule dokładnie zbadamy zjawisko Max Hartung, od jego początków do obecnej sytuacji, w celu zapewnienia pełnego i wzbogacającego spojrzenia na ten temat będący przedmiotem globalnego zainteresowania.
![]() | ||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost |
189 cm | |||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
|
Maximilian "Max" Hartung (ur. 8 października 1989 w Akwizgranie) – niemiecki szablista, trzykrotny medalista mistrzostw świata i wielokrotny medalista mistrzostw Europy.
W 2006 roku zdobył brąz drużynowo na mistrzostwach świata juniorów w Taebaek[1]. Wynik ten powtórzył na rozgrywanych dwa lata później mistrzostwach świata juniorów w Acireale[2]. Ponadto zdobył złoto indywidualnie i brąz drużynowo na mistrzostwach świata juniorów w Belfaście[3][4].
Podczas mistrzostw świata w Antalyi w 2014 roku Niemcy w składzie: Max Hartung, Nicolas Limbach, Matyas Szabo i Benedikt Wagner zdobyli złoty medal w turnieju drużynowym[5]. Na mistrzostwach świata w Moskwie rok później razem z kolegami z reprezentacji zdobył brązowy medal[6]. W turnieju indywidualnym także zajął trzecie miejsce; wyprzedzili go jedynie Rosjanin Aleksiej Jakimienko i Daryl Homer z USA[7].
Wystartował na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 2012 roku, gdzie indywidualnie odpadł w ćwierćfinałach[8], a drużynowo był piąty[9]. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro był dziesiąty w turnieju indywidualnym[10]. Brał też udział w igrzyskach olimpijskich w Tokio w 2020 roku, gdzie indywidualnie ponownie był dziesiąty[11], a drużynowo zajął czwarte miejsce[12].
Zdobył drużynowo brązowy medal na mistrzostwach Europy w Lipsku (2010)[13]. Drużynowo zdobył następnie złote medale na mistrzostwach Europy w Montreaux (2015)[14] i mistrzostwach Europy w Düsseldorfie (2019)[15], srebrny na mistrzostwach Europy w Sheffield (2011)[16] oraz brązowy na mistrzostwach Europy w Legnano (2012)[17], mistrzostwach Europy w Strasburgu (2014)[18] i mistrzostwach Europy w Novim Sadzie (2018)[19]. Ponadto zdobywał medale w turniejach indywidualnych: złote na ME w Tbilisi (2017)[20] i ME w Novim Sadzie (2018)[21], srebrny na ME w Montreux (2015)[22] oraz brązowe na ME w Sheffield (2011)[23] i ME w Düsseldorfie (2019)[24].