Dzisiaj Maria Kamocka jest bardzo istotnym tematem, który dotyczy nas wszystkich, niezależnie od tego, czy jesteśmy tego świadomi, czy nie. W miarę jak świat zmierza w stronę coraz bardziej niepewnej przyszłości, Maria Kamocka staje się podstawowym elementem naszego życia, wpływającym na sposób, w jaki współdziałamy z otoczeniem, innymi ludźmi, a nawet samymi sobą. Dlatego konieczne jest zgłębienie wiedzy i zrozumienia Maria Kamocka, aby stawić czoła wyzwaniom, jakie pojawiają się w tym zmieniającym się świecie. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Maria Kamocka, badając jego implikacje, zastosowania i konsekwencje w naszym życiu.
| Data i miejsce urodzenia |
10 sierpnia 1931 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 marca 1972 |
| Miejsce spoczynku |
cmentarz Rakowicki w Krakowie |
| Zawód, zajęcie |
etnografka, bibliotekarka |
| Alma Mater | |
| Pracodawca |
Miejska Biblioteka Publiczna w Krakowie |
| Rodzice |
Józef, Stefania z Wasilewskich |
| Małżeństwo |
Maria Teresa Kamocka z domu Gierowska (ur. 10 sierpnia 1931 w Częstochowie, zm. 13 marca 1972 w Krakowie) – polska etnografka[1] i bibliotekarka.
Była córką Józefa, lekarza oraz Stefanii z Wasilewskich. Miała dwóch braci: Andrzeja – który był historykiem, profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Stefana – artystę malarza, profesora na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie[1]. Rodzina pieczętowała się niegdyś herbem Pniejnia.
W latach okupacji służyła jako łączniczka Armii Krajowej w ochronie sztabu okręgu kielecko-radomskiego (potem 2. Dywizji), używając konspiracyjnego pseudonimu Marysia[2][1]. W 1948 zdała egzamin dojrzałości w żeńskim Prywatnym Gimnazjum Sióstr Nazaretanek im. Królowej Jadwigi w Kielcach, po czym podjęła studia na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1949 przeniosła się na Uniwersytet Jagielloński, gdzie jako studentka etnografii miała okazję uczestniczyć w terenowych badaniach nad sztuką ludową, prowadzonych przez Romana Reinfussa. Pracę magisterską z zakresu etnografii i etnologii pt. Rola kobiety w gospodarce społeczeństw pierwotnych, obronioną w 1952, przygotowała pod kierunkiem Kazimierza Moszyńskiego[3][1].
W 1953 wyszła za mąż za Janusza Kamockiego, z którym razem studiowała. Mieli syna Andrzeja[1].
Zmarła 13 marca 1972, została pochowana na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Wspólnie z mężem prowadziła etnograficzne badania terenowe na terenie Gór Świętokrzyskich (zagadnienia ubioru i folkloru) oraz Podkarpacia (sztuka ludowa). Bezpośrednio po studiach realizowała prace zlecone na potrzeby Muzeum Etnograficznego w Krakowie, a w 1962 podjęła pracę w krakowskiej Miejskiej Bibliotece Publicznej (pod koniec życia jako starszy bibliotekarz). Od 1950 aktywnie uczestniczyła w pracach Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego, należała do Oddziału PTL w Krakowie. Pełniła tam funkcję członkini Komisji Rewizyjnej[4].