W dzisiejszym świecie Marek Samoć jest przedmiotem rosnącego zainteresowania i debaty w różnych obszarach. Jego wpływ i wpływ rozciągają się na różne dziedziny i konteksty, budząc ciekawość i uwagę coraz bardziej zróżnicowanej publiczności. Jego znaczenie jest niezaprzeczalne we współczesnym społeczeństwie, wywołując refleksje, badania i dyskusje w poszukiwaniu zrozumienia jego znaczenia i zakresu. W tym sensie ten artykuł ma na celu omówienie tematu Marek Samoć w szeroki i szczegółowy sposób, eksplorując jego liczne aspekty, implikacje i wyzwania, jakie stwarza w różnych obszarach. Przeanalizowany zostanie wpływ Marek Samoć w różnych kontekstach, a także jego ewolucja w czasie, oferując kompleksową wizję, która przyczynia się do wzbogacenia zrozumienia tego tematu.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
profesor nauk chemicznych | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1977 |
Habilitacja |
1985 |
Profesura |
2007[1] |
Uczelnia |
Marek Julian Samoć (ur. 7 stycznia 1951 w Kaliszu[2]) – polski chemik, wykładowca Politechniki Wrocławskiej, kierownik Katedry Inżynierii i Modelowania Materiałów Zaawansowanych na Wydziale Chemicznym[3].
Doktorat i habilitację uzyskał na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej. Odbył staż podoktorski w National Research Council of Canada (1979-1980). Prowadził badania w Dartmouth College i na Uniwersytecie Stanowym w Buffalo (Stany Zjednoczone). Pracownik Centrum Fizyki Laserowej Australijskiego Uniwersytetu Narodowego w Canberze (1991-2008). Od 2008 wykładowca Politechniki Wrocławskiej.
W 2020 został członkiem korespondentem PAN[2] i PAU[4].
Chemia fizyczna, badania nowych materiałów dla optoelektroniki i fotonik. Badania nanostruktur o różnym charakterze. Jego badania w dziedzinie nanofotoniki mają znaczenie w diagnostyce nowotworów oraz wykrywaniu złogów amyloidowych, które powodują chorobę Alzheimera. Jest także konstruktorem urządzeń do pomiarów optycznych, a utworzona przez niego pracownia fizyki laserowej należy do wiodących ośrodków badawczych w optyce nieliniowej na świecie. Jest jednym z najczęściej cytowanych polskich chemików na świecie (jego artykuły cytowano ok. 7 tys. razy, stan na 2019 r.[5]).