Manuskrypty z jaskiń w Dunhuang
W dzisiejszym artykule przeanalizujemy Manuskrypty z jaskiń w Dunhuang z różnych perspektyw, aby zrozumieć jego znaczenie i znaczenie w różnych kontekstach. Manuskrypty z jaskiń w Dunhuang to temat, który wywołuje szeroką dyskusję i budzi duże zainteresowanie współczesnego społeczeństwa. Na przestrzeni dziejów Manuskrypty z jaskiń w Dunhuang odegrał kluczową rolę w rozwoju ludzkości i był przedmiotem badań w różnych dyscyplinach. W tym artykule zbadamy różne aspekty Manuskrypty z jaskiń w Dunhuang, badając jego implikacje społeczne, ekonomiczne, kulturowe i osobiste. Dodatkowo sprawdzimy, jak Manuskrypty z jaskiń w Dunhuang ewoluował na przestrzeni czasu i jak nadal wpływa na nasze życie dzisiaj. Bez wątpienia Manuskrypty z jaskiń w Dunhuang to temat, który zasługuje na uważną analizę, aby zrozumieć jego prawdziwy zakres i znaczenie.
Manuskrypty z jaskiń w Dunhuang – zbiory starożytnych manuskryptów odkryte w kompleksie buddyjskich jaskiń w pustynnym mieście Dunhuang w północno-zachodnich Chinach.
Manuskrypty z różnych okresów historii buddyzmu zbierane były do około XI wieku w jaskiniach umiejscowionych na ówczesnych miejscach postojowych jedwabnego szlaku. Znaczącą rolę w odkryciu tych zbiorów odegrał Marc Aurel Stein, który w 1907 roku napotkał miejsce Dunhuang, znane ówcześnie jako jaskinia-biblioteka; odkryte przez mnicha Wanga Yuanlu, którego Stein namówił do sprzedaży manuskryptów. Od tego czasu wiele zbiorów trafiło do muzeów w Londynie, Paryżu, w Chinach, Rosji, Japonii i innych miejscach.
Obecnie, w ramach międzynarodowego projektu, opublikowane zostały również w internecie. Projekt ten udostępnia ponad 70 000 pozycji: manuskrypty, malowidła, rzeźby, tekstylia, mapy i inne. Wchodzące w skład zbiorów manuskrypty napisane są głównie w językach: chińskim, tybetańskim, w sanskrycie, języku chotańskim i tocharskim; datuje się je na okres od kilku wieków przed naszą erą, aż do ok. 1200 roku naszej ery. Na uwagę zasługuje fakt, że manuskrypty pochodzą z okresów stosowania papieru w Chinach zanim użyto go w innych rejonach, np. Indiach.
Spośród wielu archeologicznych zwojów szczególnie wyróżniają się sutry mahajany oraz tantry i komentarze z bardzo wczesnej historii buddyzmu tybetańskiego. Dopóki nie znano tych tekstów, wielu uczonych uważało, że dzogczen był tybetańską innowacją pochodzącą z o wiele późniejszego okresu (tzw. odkrywania term) i było przekonanych o jego pochodzeniu z autochtonicznej szamańskiej tradycji tybetańskiej bön. Jednak odkrycia w Dunhuangu udowodniły pochodzenie buddyjskie starożytnej tradycji dzogczen od początku istnienia buddyzmu w Tybecie. Tłumaczone obecnie przez uczonych manuskrypty zawierają stosowany do dziś podział buddyjskich tantr na Maha Jogę, Anu Jogę i Ati Jogę oraz przytaczają postać mistrza Padmasambhawy.
Znalezione teksty związane z historią chanu, rzuciły nowe światło na jego rozwój w Chinach, kształtowanie się praktyki, ideologii i linii przekazu Dharmy zwanej patriarchatem chanu.
Poza tym wśród manuskryptów odnaleziono najstarszą astronomiczną mapę z VII wieku. Mapa ta zawiera chińskie gwiazdozbiory oraz gwiazdy znajdujące się w pobliżu bieguna[1].
Zobacz też
Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ Tajemnice Wszechświata. Jak odkrywaliśmy kosmos. Paul Murdin. Warszawa: Albatros, 2010, s. 23. ISBN 978-83-7659-067-7.