Mówca (rzeźba)

Obecnie Mówca (rzeźba) stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum populacji. Wraz z postępem technologii i globalizacją Mówca (rzeźba) zyskał niespotykane dotąd znaczenie w sferze społecznej, gospodarczej i kulturalnej. Niezależnie od tego, czy mówimy o Mówca (rzeźba) w kontekście zdrowia, polityki, edukacji czy rozrywki, jego wpływ i wpływ na nasze życie jest niezaprzeczalny. W tym artykule zbadamy różne aspekty i perspektywy Mówca (rzeźba), analizując jego wpływ i znaczenie w dzisiejszym świecie.

Mówca
Ilustracja
Autor

nieznany

Data powstania

II w. p.n.e. – I w. p.n.e.

Medium

brąz, metoda wosku traconego

Wymiary

179 cm

Miejsce przechowywania
Lokalizacja

Narodowe Muzeum Archeologiczne we Florencji

Multimedia w Wikimedia Commons
Detal z inskrypcją zapisaną alfabetem etruskim

Mówca[1][2] (łac. Aulus Metellus, wł. L'Arringatore)[3] – rzeźba wykonana z brązu metodą wosku traconego, przykład sztuki późno-etruskiej. Należy do zbiorów Narodowego Muzeum Archeologicznego we Florencji[4].

Rzeźba o wysokości 179 cm[3] powstała prawdopodobnie pod koniec II lub na początku I w. p.n.e. Posąg przedstawia etruskiego mówcę Aule Metele odzianego w krótką rzymską togę i rzymskie obuwie. Jego prawa ręka jest uniesiona na znak, że jest mówcą i zwraca się do publiczności[4][5].

Figura mówcy została odnaleziona w 1566 roku prawdopodobnie w pobliżu Jeziora Trazymeńskiego lub w pobliskiej miejscowości Pila w prowincji Perugia. Należała do kolekcji Kosmy I, była eksponowana w jego renesansowym Palazzo Pitti[6].

Autor rzeźby jest nieznany; przez długi czas była uważana za przykład sztuki rzymskiej. Na dole tuniki widoczna jest inskrypcja w języku etruskim: auleśi meteliś ve vesial clenśi / cen flereś tece sanśl tenine / tu θineś χisvlicś. Dzięki niej wiadomo, że pomnik został poświęcony, być może przez społeczność, etruskiemu notablowi o nazwisku Aulus Metellus, pochodzącemu z Perugii lub Cortony. Figura mogła się znajdować w pobliżu sanktuarium lub mniej prawdopodobne, przy grobie mówcy[4].

Przypisy

  1. ↑ Robert Hughes: Rzym. Wydawnictwo Magnum, 2013. ISBN 978-83-63986-20-9.
  2. ↑ Eleonora Sandrelli: Etruskowie – dzieje tajemniczego ludu. Hanna Cieśla (tłum.). Warszawa: Bellona, 2009, s. 51. ISBN 978-83-11-11448-7.
  3. ↑ a b Larissa Bonfante: Etruscan Life and Afterlife: A Handbook of Etruscan Studies. Wayne State University Press, 1986, s. 139. ISBN 0-8143-1813-4.
  4. ↑ a b c Ranuccio Bianchi Bandinelli, Mario Torelli: L'arte dell'antichità classica. Utet: Etruria-Roma, 1976, s. 188.
  5. ↑ Horst Woldemar Janson, Anthony F. Janson: History of Art: The Western Tradition. Prentice Hall Professional, 2013, s. 190. ISBN 978-0-13-182895-7.
  6. ↑ Stefano Todisco: L'Arringatore. archart.it. . (wł.).