W dzisiejszym świecie Ludwik Marek to temat, który wzbudza duże zainteresowanie i debatę w różnych sektorach społeczeństwa. Wpływ Ludwik Marek został odnotowany w takich obszarach jak gospodarka, polityka, kultura i technologia, generując nieskończoną liczbę różnych opinii i perspektyw. Od momentu pojawienia się Ludwik Marek jest przedmiotem studiów i badań prowadzonych przez ekspertów w tej dziedzinie, którzy starają się zrozumieć jego implikacje i konsekwencje w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej. W tym artykule szczegółowo zbadamy zjawisko Ludwik Marek, analizując jego przyczyny, skutki i możliwe rozwiązania, aby rzucić światło na temat, który do dziś jest źródłem kontrowersji i refleksji.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Ludwik Marek (ur. 1837 w Tarnopolu, zm. 18 stycznia 1893 we Lwowie[1][2][3]) – polski pianista, kompozytor i pedagog muzyczny.
Był synem Józefa Marka, z pochodzenia Czecha, właściciela szkoły muzycznej we Lwowie[2][3]. Uczył się gry na fortepianie u ojca, zadebiutował jako pianista w 1854 roku we Lwowie[2]. W latach 1854–1857 kształcił się u Jana Milana i Karola Mikulego[1][2][3]. Koncertował w kraju, a także w Rosji, Rumunii, Austrii i na Węgrzech, uczył gry na fortepianie w domach galicyjskiej arystokracji[2][3]. Od 1870 roku prowadził we Lwowie własną szkołę muzyczną[1][2][3]. W 1872 roku występował z koncertami w Wiedniu, gdzie poznał Hansa von Bülowa i Ferenca Liszta[2][3].
Działał jako impresario, występował jako akompaniator i dyrygent koncertów symfonicznych, organizował też koncerty kameralne w swoim domu we Lwowie[2][3]. W 1874 roku koncertował w Krakowie razem z węgierskim skrzypkiem Ede Reményim[3]. W 1877 roku grał we Lwowie wspólnie z Henrykiem Wieniawskim, z którym wykonał Sonatę skrzypcową A-dur „Kreutzerowską” Ludwiga van Beethovena[3]. Zajmował się także pracą pedagogiczną, jego wychowankiem był Raul Koczalski[2][3].
Skomponował operę Bolesław Śmiały i Święty Stanisław (wyst. Lwów 1876, z tego wyciąg fortepianowy wyd. Wiedeń 1870) i Legendy na orkiestrę, a także szereg utworów fortepianowych i pieśni[1][2][3]. Cześć jego utworów została wydana drukiem w oficynie Schlesingera i Kohauta w Berlinie[1]. Opublikował podręcznik Ćwiczenia fortepianowe z dodatkiem broszury o systemie gry fortepianowej (1892)[1][2][3].