Ludwik Grohman

W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Ludwik Grohman, badając jego pochodzenie, znaczenie i aktualność dzisiaj. Ludwik Grohman z czasem wzbudził zainteresowanie i ciekawość wielu osób, dlatego w tym artykule postaramy się rzucić światło na wszystkie aspekty, które czynią go tak wyjątkowym. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ w różnych obszarach, Ludwik Grohman pozostawił niezatarty ślad, który zasługuje na dogłębną analizę i zrozumienie. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i wiedzy o Ludwik Grohman – doświadczeniu, które obiecuje wzbogacić i odkryć.

Ludwik Grohman
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 sierpnia 1826
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1 lutego 1889
Łódź

Miejsce spoczynku

cmentarz ewangelicko-augsburski przy ulicy Ogrodowej w Łodzi

Zawód, zajęcie

fabrykant (włókiennictwo)

Małżeństwo

Paulina Adelina Trenkler

Odznaczenia
Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order św. Stanisława – II klasy
Multimedia w Wikimedia Commons

Ludwik Grohman (ur. 28 sierpnia[1] 1826 w Warszawie[2][3], zm. 1 lutego 1889 w Łodzi) – fabrykant i przemysłowiec[4].

Życiorys

Ojciec Ludwika, Traugott Grohmann, przybył do Polski około 1820 roku z Saksonii i osiedlił się w Warszawie[4]. Od 1827 roku miał w Zgierzu manufakturę, a w 1841 roku wraz z rodziną na stałe przeprowadził się do Łodzi[5]. W 1842 roku przejął w wieczystą dzierżawę posiadło wodno-fabryczne „Lamus” na Księżym Młynie, gdzie wybudował fabrykę tkanin bawełnianych[6].

Ludwik Grohman, w miarę dorastania, angażował się w działalność swojego ojca, a po jego śmierci w 1874 roku objął kierownictwo i przekształcił zakłady w firmę „Ludwik Grohman”[4]. Ożenił się z Pauliną Adeliną, córką kupca Karola Trenklera, co wzmocniło jego pozycję finansową. W latach 1861–1869 był radnym miejskim. W latach 80. zbudował okazałą willę przy ul. Tylnej. Dzięki częściowej polonizacji Ludwik zaczął nazwisko pisać Grohman (jedno „n” na końcu).

Grohman był założycielem pierwszej fabrycznej straży ogniowej w swojej fabryce i współzałożycielem Łódzkiej Straży Ogniowej Ochotniczej[4], w latach 1876–1888 pełnił funkcję prezesa i komendanta całej Łódzkiej Straży Ogniowej Ochotniczej.

Należał do przeciwników powstania styczniowego 1863 roku. Był jednym z autorów adresu dziękczynnego dla carskiego naczelnika wojennego okręgu łódzkiego, za zdławienie działań powstańczych.

Był współzałożycielem Banku Handlowego w Łodzi (1872), długoletnim prezesem zarządu, współzałożycielem Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Łodzi[4] (od 1881 roku prezesem dyrekcji). Był również współzałożycielem Łódzkiego Chrześcijańskiego Towarzystwa Dobroczynności (1885).

W październiku 1884 roku za gorliwość okazaną przy dziele budowy cerkwi św. Aleksandra Newskiego w Łodzi przy ul. Widzewskiej (ob. ul. Kilińskiego 56) został odznaczony orderem Świętej Anny III klasy[7]. W październiku 1888 roku otrzymał Order Świętego Stanisława II klasy za szczególną troskliwość o dobro instytucyj podległych ministeryum oświaty[8].

Zmarł w 1889 roku pozostawiając córkę Annę Melanię oraz pięciu synów: Henryka, Karola, Pawła, Alfreda i Leona, przygotowanych do przejęcia władzy i pokierowania rozwojem zakładów. Po śmierci ojca prowadzenie firmy przejął Henryk Grohman[4]. Grób rodziny Ludwika Grohmana znajduje się w części ewangelickiej Starego Cmentarza w Łodzi tuż obok kaplicy Scheiblera.

Przypisy

  1. ↑ Łukasz Jaworski, Łódzcy fabrykanci , 1 lipca 2009.
  2. ↑ Ludwik Grohman, [w:] Polski słownik biograficzny, t. 8, Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich – Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1960, s. 627.
  3. ↑ Ludwik Grohman , Wielka Genealogia Minakowskiego .
  4. ↑ a b c d e f Leszek Skrzydło: Rody fabrykanckie. Łódź: Oficyna Bibliofilów, 1999, s. 35–43. ISBN 83-87522-23-6.
  5. ↑ Joanna Podolska: Łódź. Łódź: Galaktyka, 2006, s. 59. ISBN 83-87914-95-9.
  6. ↑ Fabryka Grohmana :: Fabryki Łodzi , fabryki-lodz.manifo.com .
  7. ↑ Kronika Łódzka. Jego Cesarska Mość.... „Dziennik Łódzki”. Rok I (nr 232), s. 2, kol. 4, 1884-10-16. Zdzisław Kułakowski (red.). Łódź: Zdzisław Kułakowski. ISSN 1898-3111. . 
  8. ↑ Kronika Łódzka. Najwyższe odznaczenia. „Dziennik Łódzki”. Rok V (nr 236), s. 1, kol. 4, 1888-10-21. Antoni Chomętowski (red.). Łódź: Stefan Kossuth. ISSN 1898-3111. .