W tym artykule szczegółowo zbadamy i przeanalizujemy sytuację Ludwik Eugeniusz Stankiewicz, zajmując się jej najważniejszymi aspektami i oferując pełny przegląd tego tematu. Od początków po dzisiejsze wpływy, poprzez implikacje w różnych obszarach, ten artykuł ma na celu przedstawienie czytelnikowi globalnej i wzbogacającej wizji Ludwik Eugeniusz Stankiewicz. Poprzez badania, studia i świadectwa zagłębimy się w ekscytujący świat Ludwik Eugeniusz Stankiewicz, aby lepiej zrozumieć jego znaczenie i wpływ na społeczeństwo. Przygotuj się na zanurzenie się w pouczającą i wnikliwą podróż, która poszerzy Twoją wiedzę i umożliwi głębsze zrozumienie Ludwik Eugeniusz Stankiewicz.
![]() | |
Data urodzenia |
24 października 1888 |
---|---|
Data śmierci |
? |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
22 Pułk Piechoty |
Stanowiska |
dowódca batalionu piechoty |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Ludwik Eugeniusz Stankiewicz (ur. 24 października 1888, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Od 1907 roku był zawodowym żołnierzem cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był c. i k. 57 pułk piechoty w Tarnowie. Przed wielką wojną służył w II batalionie, który był detaszowany w Zenicy. Uczestniczył w mobilizacji c. i k. armii, przeprowadzonej w latach 1912–1913 w związku z wojną na Bałkanach. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach swojego pułku. W czasie służby awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: kadeta (1 września 1907 roku), podporucznika (1 listopada 1910 roku), porucznika (1 sierpnia 1914 roku) i kapitana (1 sierpnia 1917 roku).
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 21 grudnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 58 pułku piechoty w Poznaniu, a jego oddziałem macierzystym był 22 pułk piechoty w Siedlcach. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 124. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 22 pułk piechoty. W 1923 roku pełnił obowiązki komendanta Kadry batalionu zapasowego 22 pułku piechoty. W latach 1924–1925 dowodził III batalionem 22 pp. 31 października 1927 roku został przeniesiony do 68 pułku piechoty we Wrześni na stanowisko dowódcy II batalionu. 23 stycznia 1928 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty.
12 marca 1929 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Tarnopol na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta. 23 grudnia 1929 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Konin na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta. 31 marca 1930 roku został przeniesiony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Jarocin. 23 marca 1932 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Gniezno na stanowisko komendanta. Z dniem 31 sierpnia 1935 roku został przeniesiony w stan spoczynku.