W tym artykule poznamy fascynujący świat Lily, Rosemary and the Jack of Hearts. Od swoich początków po wpływ na współczesne społeczeństwo, Lily, Rosemary and the Jack of Hearts był tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Na przestrzeni dziejów Lily, Rosemary and the Jack of Hearts odgrywał kluczową rolę w życiu ludzi, wpływając na sposób, w jaki myślimy, zachowujemy się i odnosimy się do otaczającego nas świata. Poprzez wyczerpującą i szczegółową analizę, artykuł ten będzie starał się rzucić światło na różne aspekty Lily, Rosemary and the Jack of Hearts, zapewniając czytelnikowi pełną i wzbogacającą wizję tego tematu, który ma dziś duże znaczenie.
| Wykonawca utworu z albumu Blood on the Tracks | |
| Bob Dylan | |
| Wydany | |
|---|---|
| Nagrywany | |
| Gatunek | |
| Długość |
8:50 |
| Twórca |
Bob Dylan |
| Producent |
David Zimmerman |
| Wydawnictwo | |
Lily, Rosemary and the Jack of Hearts – piosenka skomponowana przez Boba Dylana, nagrana przez niego we wrześniu 1974 r., wydana na albumie Blood on the Tracks w styczniu 1975 r.
Utwór ten został nagrany na siódmej sesji czyli 30 grudnia 1974 r., chociaż pierwsze próby związane z tym utworem odbyły się na sesji pierwszej w Columbia A&R Studios w Nowym Jorku. Ta wersja znalazła się na próbnym tłoczeniu albumu. Dylan niezadowolony z nagrania, 30 grudnia 1974 r. wszedł do studia Sound 80 Studios w Minneapolis w stanie Minnesota i nagrał nową wersję z zespołem zorganizowanym przez jego brata Davida, który także był producentem sesji[1].
Ta ponadośmiominutowa piosenka jest moralitetem, na którego powstanie wpływ miały takie teksty jak "The Ballad of Dan McGroo" Lorda Buckleya, "The Shooting of Dan McGrew" Roberta Service'a, wiersz W.H. Audena "Victor" oraz mordercza ballada "Big Jim" ze zbioru Lomaksów. W efekcie powstał utwór zawierający wszelkie stereotypowe wyobrażenia na temat Dzikiego Zachodu, zupełnie jak w filmie Johna Forda z 1939 r. "Dyliżans". Są więc tu i stereotypowe postacie i sytuacje: prostytutka o złotym sercu, dobra żona, wyjęty spod prawa, rabusie banków, pijany sędzia itp. Akcja rozgrywa się w nieunikniony sposób doprowadzając ostatecznie do morderstwa. Ta narracyjna piosenka przypomina inną narracyjną balladę Dylana "The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest". Sporo miejsca na omówienie tej ballady poświęcił Tom Riley w swej książce Hard Rain: A Dylan Commentary z 1992 r. Piosenką tą zainteresowali się również filmowcy, którzy na podstawie tekstu piosenki napisać scenariusz. Bob Dylan miał grać rolę Jacka (of Hearts)[2].
Dylan wykonał ten utwór na koncercie tylko raz podczas ostatniego występu w ramach Rolling Thunder Revue w 1976 r. z okazji 35. rocznicy swoich urodzin.