Lew Halicki
W dzisiejszym świecie Lew Halicki jest tematem o wielkim znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum osób i sektorów społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na gospodarkę, zdrowie, politykę czy kulturę, Lew Halicki stał się centralnym punktem dyskusji i debat na całym świecie. Na przestrzeni historii Lew Halicki zapoczątkował niekończące się badania, postęp technologiczny i znaczące zmiany w sposobie, w jaki postrzegamy i podchodzimy do tego tematu. W tym artykule zbadamy różne aspekty Lew Halicki i zastanowimy się nad jego rolą w dzisiejszym społeczeństwie.
| |
| |
| książę halicko-włodzimierski | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia |
ok. 1228 |
| Data śmierci |
ok. 1301 |
| Ojciec | |
| Matka | |
Lew I Halicki vel Lew Daniłowicz (ukr. Лев I Данилович, ur. ok. 1228, zm. ok. 1301 w Spasie) – książę halicko-włodzimierski w latach 1293–1301, książę Halicza i Przemyśla 1264–1269, książę bełski (1245–1264).
Był synem Daniela I Halickiego. W 1272 przeniósł stolicę królestwa z Chełma do założonego przez ojca Lwowa (nazwanego tak na jego cześć)[1][2].
Po śmierci Bolesława V Wstydliwego zgłosił pretensje do tronu krakowskiego (jako potomek Bolesława III Krzywoustego po kądzieli) i próbował zbrojnie opanować dzielnicę krakowską[3]. W 1280 na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył na Leszka II Czarnego, lecz został pobity w bitwie pod Goźlicami i pod Koprzywnicą[2], po czym Leszek Czarny uderzył na ziemie pogranicza zdobywając m.in. Przeworsk. W 1299 spotkał się w Brnie z Wacławem II, od którego otrzymał liczne dary. Około 1301 Lew zmarł i wkrótce jego syn Jerzy I, będący w sojuszu z Łokietkiem, najechał ziemię sandomierską i z tym można łączyć wyprawę odwetową sandomierskiego stronnictwa Wacława II, które w 1302 zdobyło Lublin[3].
Zasłynął jako odważny wojownik i dowódca, ale polityk lekkomyślny i niepowściągliwy. Zaniedbał swoje księstwo z powodu częstych wojen z sąsiadami. Zabił księcia litewskiego Wojsiełkę za przekazanie Litwy swemu bratu Szwarnowi (1267)[2]. Zrujnował tym samym stosunki z Litwinami, którzy zamiast Rusina na kolejnego księcia wybrali Litwina Trojdena; pogrzebał w ten sposób ideę wspólnego państwa rusko-litewskiego pod patronatem Romanowiczów[3].
Według tradycji na starość miał zostać mnichem[1]. W źródłach zachodnioeuropejskich nazywany jest królem Rusi, choć w źródłach ruskich nigdy nie był tak tytułowany[4].
Synem Lwa Halickiego był Jerzy I (1252–1308), książę halicki.
Wywód przodków
Przypisy
- ↑ a b Войтович 2000 ↓
- ↑ a b c LEW I HALICKI (1264-1301) , zamki.name .
- ↑ a b c Котляр 2009 ↓, s. 72
- ↑ Войтович 2003 ↓, s. 66.
Bibliografia
- Л. Войтович: Князівські династії Східної Європи (кінець IX — початок XVI ст.). Львів: Інститут українознавства, 2000. ISBN 966-02-1683-1. (ukr.).
- Л. Войтович. Королівство Русі: факти і міфи. „Дрогобицький краєзнавчий збірник. Збірник наукових праць”. VII, 2003. (ukr.).
- М.Ф. Котляр, Лев Данилович, Енциклопедія історії України, t. 6, Київ: Наукова думка, 2009, ISBN 978-966-00-1028-1 (ukr.).
