Lech Terpiłowski
W dzisiejszym świecie Lech Terpiłowski to temat, który zyskał ogromne znaczenie i wzbudził zainteresowanie dużej liczby osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na kulturę popularną, Lech Terpiłowski jest tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Na przestrzeni dziejów Lech Terpiłowski odgrywał kluczową rolę w ewolucji ludzkości, a jego znaczenie pozostaje oczywiste we współczesnym świecie. W tym artykule dokładnie zbadamy wszystkie aspekty Lech Terpiłowski i zbadamy jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Powiązania | |
Lech Terpiłowski (ur. 13 stycznia 1930 w Warszawie[1], zm. 15 lutego 2000) – polski pianista jazzowy, publicysta, krytyk muzyczny, współzałożyciel i zasłużony działacz Polskiej Federacji Jazzowej. Rozpoznawany również jako reżyser spektakli teatralnych oraz autor książek o polskiej muzyce, m.in. Szczęśliwi czują bluesa, zawierającej jazzowe wspomnienia z lat 40. i 50. XX wieku, czy też Piosenki polskie (wspólnie z Wacławem Pankiem).
Życiorys
W czasie okupacji ukończył Konserwatorium Muzyczne w Warszawie. Po wojnie występował jako pianista jazzowy, zajmował się reżyserią teatralną i operową, był członkiem jury Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie (w 1962 oraz 1964), Studenckiego Festiwalu Piosenki w Krakowie, brał czynny udział w pracach Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków, Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego i Związku Artystów Scen Polskich. Był członkiem zespołu redakcyjnego Ruchu Muzycznego (1960–1968), pisał dla Jazzu, Jazz Magazine (1994–1996), publikował również, m.in. na łamach Kultury, Teatru, Szpilek, Expressu Wieczornego[2]. Twórca i prowadzący (w latach 1966–1967) Telewizyjnej Giełdy Piosenki, programu promującego głównie wykonawców bigbeatowych[3]. W 1996 wydał książkę pt. "Szczęśliwi czują bluesa"[1].
W latach 90. czynny animator jazzu, m.in. dzięki autorskim „Seansom jazzowym” – koncertom i spotkaniom wspomnieniowym, które odbywały się początkowo w warszawskiej Harendzie, a następnie w Natolińskim Ośrodku Kultury. Ostatnie spotkanie z tego cyklu odbyło się na miesiąc przed jego śmiercią w dzień 70. urodzin[4].
Przypisy
- ↑ a b Lech Terpiłowski. . (pol.).
- ↑ Jan Grzybowski: Lech Terpiłowski, Gazeta Wyborcza Stołeczna, 19 maja 2000, s. 21.
- ↑ Dariusz Michalski: Trzysta tysięcy gitar nam gra. Historia Polskiej Muzyki Rozrywkowej – lata 1958–1973. Warszawa: Iskry, 2014, s. 510-511. ISBN 978-83-244-0378-3.
- ↑ Piotr Rodowicz: Pamięci Lecha Terpiłowskiego. Jazz Forum. .