Latopis Radziwiłłowski

W dzisiejszym świecie Latopis Radziwiłłowski stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiej publiczności. Wraz z postępem technologii i globalizacją Latopis Radziwiłłowski przejął fundamentalną rolę w naszym społeczeństwie, wpływając na różne aspekty codziennego życia. Niezależnie od tego, czy jest to sfera osobista, zawodowa, społeczna czy polityczna, Latopis Radziwiłłowski wykazał swój wpływ i wywołał niekończące się opinie i dyskusje. W tym artykule będziemy dalej badać znaczenie Latopis Radziwiłłowski i omawiać jego implikacje w różnych kontekstach.

Jedna z ilustracji z latopisu.

Latopis Radziwiłłowski lub Latopis Królewiecki (ukr. Радзивіллівський літопис, ros. Радзивилловская летопись, Кёнигсбергская летопись) – kopia średniowiecznej kroniki ruskiej, z 617 ilustracjami historii Rusi Kijowskiej do 1206 roku. Kopia ta została sporządzona przypuszczalnie na Litwie w XV lub na początku XVI wieku. Tekst kroniki odpowiada starszemu Latopisowi Troickiemu z Ławry Troicko-Siergijewskiej[1] i podobnie jak Latopis Troicki, zawiera tzw. drugą redakcję Powieści minionych lat znaną z Latopisu Ławrientiewskiego (1377).

Pierwszym znanym właścicielem Kroniki był Janusz Radziwiłł, jednak nie wiadomo w jaki sposób zabytek literacki znalazł się w jego posiadaniu. W roku 1671 na mocy testamentu zmarłego w 1669 roku Bogusława Radziwiłła Kronika została przekazana do biblioteki w Królewcu, skąd w czasie wojny siedmioletniej w 1761 roku została wywieziona do Petersburga jako trofeum wojenne i przekazana Rosyjskiej Akademii Nauk, w której zbiorach znajduje się do dziś[2]. Po raz pierwszy pełny tekst Latopisu Radziwiłłowskiego został opublikowany w Petersburgu w 1902 roku[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Karel Jaromír Erben (red.), Nestorův letopis ruský, Nákladem Musea království českého, V Praze 1867, s. XV (cz.).
  2. ↑ Предисловие к изданию 1997 г., Б.М. Клосс, Лаврентьевская летопись, Полное собрание русских летописей, Tom I, Moskwa: Языки русской культуры, 1997, ISBN 5-7859-0026-2.
  3. ↑ Радзивилловская, или Кенигсбергская, летопись. I. Фотомеханическое воспроизведение рукописи. II. Статьи о тексте и миниатюрах рукописи, Petersburg 1902.

Bibliografia