W dzisiejszym świecie Kłąb (weterynaria) stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Od momentu pojawienia się budzi ciekawość i uwagę ekspertów, badaczy, naukowców i ogółu społeczeństwa. Jego znaczenie polega na oddziaływaniu na różne aspekty życia codziennego, a także na rozwój różnych kierunków studiów i zawodów. W tym artykule szczegółowo badamy różne aspekty związane ze Kłąb (weterynaria), od jego historycznego pochodzenia po wpływ na teraźniejszość, analizując jego implikacje i prognozując jego możliwą ewolucję w przyszłości.
Kłąb (łac. cucula) – najwyżej wysunięty fragment grzbietu ssaka, nasada szyi. Jest terminem używanym zazwyczaj w zootechnice. W medycynie weterynaryjnej przyjęło się określać tę część okolicą międzyłopatkową (łac. regio interscapularis).
U zwierząt jest punktem odniesienia (z wyjątkiem żyraf i człowieka), mierzy się tu, za pomocą laski zoometrycznej, wysokość zwierzęcia, tzw. wysokość w kłębie.
Ponieważ kłąb jest punktem, który nie zmienia swojego położenia w trakcie ruchu względem ziemi (w przeciwieństwie do głowy), jest wykorzystywany jako punkt orientacyjny dotyczący wzrostu zwierzęcia. Wysokość koni jest niezwykle zmienna. Przeciętny koń pełnej krwi angielskiej ma 163 cm w kłębie, zaś przeciętny kuc – 147 cm. Najmniejszy koń na świecie po narodzinach mierzył 35,5 cm[1], zaś najwyższym koniem był ogier rasy Shire, który w wieku dorosłym osiągnął 205 cm[2].
Należy niezwykle uważać na koński kłąb, ponieważ w tym miejscu znajduje się kaletka maziowa[3].
W przypadku psów wysokość w kłębie często determinuje wysokość skoku psa w takich sportach jak agillity[4]. Jest też istotnym czynnikiem dotyczącym spełniania standardów rasy – zbyt niskie lub zbyt wysokie psy mogą nie zostać dopuszczone do hodowli.
Zebry mają bardzo niski, słabo zarysowany kłąb, co utrudnia utrzymanie się siodła na ich grzbiecie[5].