Ksenofont Ochrymowycz

W tym artykule chcemy poruszyć temat Ksenofont Ochrymowycz, który w ostatnim czasie zyskał na znaczeniu. Ksenofont Ochrymowycz przykuł uwagę wielu ludzi ze względu na jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa. Od wpływu na kulturę popularną po znaczenie w środowisku akademickim i naukowym, Ksenofont Ochrymowycz wywołał debaty i dyskusje, które nie pozostawiają nikogo obojętnym. W tym artykule będziemy badać różne perspektywy i podejścia do Ksenofont Ochrymowycz, mając na celu przedstawienie kompletnej i obiektywnej wizji tego tematu, który jest dziś tak istotny.

Ksenofont Ochrymowycz
Ксенофонт Охримович
Data i miejsce urodzenia

3 stycznia 1846
Halicz

Data i miejsce śmierci

4 stycznia 1916
Lwów

poseł na Sejm Krajowy Galicji
kadencja IV, V, VI, VII, VIII
Okres

od 8 sierpnia 1877
do 12 października 1907

Poprzednik

Wasyl Kocko

Następca

Franciszek Zamoyski

poseł do Rady Państwa
kadencja VIII, IX, X
Okres

od 22 września 1885
do 30 stycznia 1907

Poprzednik

Wasyl Kowalśkyj

Następca

Karol Dzieduszycki

Członek Rady Miejskiej w Drohobyczu
Okres

od 1876
do 1906

burmistrz Drohobycza
Okres

od 1888
do 1890

Poprzednik

Wiktor Błażowski

Następca

Władysław Szejna

Członek Rady Powiatu w Drohobyczu
Okres

od 1876
do 1906

Członek Wydziału Powiatowego w Drohobyczu
Okres

od 1876
do 1906

Odznaczenia
Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry)
]

Ksenofont Ochrymowycz (ukr. Ксенофонт Охримович; ur. 3 marca 1846 w Haliczu, zm. 4 stycznia 1916 we Lwowie) – polityk staroruski, poseł na Sejm Krajowy Galicji i do austriackiej Rady Państwa

Życiorys

Uczył się w gimnazjum w Tarnopolu a następnie w Stanisławowie, gdzie uzyskał maturę[1][2]. Studiował na wydziale filozoficznym uniw. we Lwowie a następnie w Wiedniu (1867-1870)[1][2]. Następnie pracował jako nauczyciel geografii i historii w miejskim gimnazjum realnym w Drohobyczu (1871-1872) a następnie w gimnazjach rządowych w Samborze (1873) i Drohobyczu (1874-1876), a potem powtórnie w szkole realnej w Drohobyczu[3]. Był m.in. nauczycielem Iwana Franki.

Był właścicielem domu w Drohobyczu, a także kopalni wosku ziemnego w Truskawcu. Członek Rady Miejskiej (1876-1906) i burmistrz Drohobycza (1888-1890)[2][3][4]. Członek Rady Powiatu i Wydziału Powiatowego w Drohobyczu (1876-1906)[3], od 1891 roku marszałek powiatu drohobyckiego[5]. Członek Szkolnej Rady Okręgowej w Drohobyczu (1903-1906)[6]. Prezes oddziału Krajowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych w Drohobyczu (1899-1900)[7]. Był działaczem ruchu staroruskiego. Współzałożyciel w 1874 a od lipca 1876 członek kierownictwa Towarzystwa im. Kaczkowskiego w Drohobyczu[1].

Poseł do Sejmu Krajowego Galicji IV kadencji (8 sierpnia 1877 – 21 października 1882), V kadencji (15 września 1883 – 26 stycznia 1889), VI kadencji (26 listopada 1889 – 17 lutego 1894), VII kadencji (28 grudnia 1895 – 9 lipca 1901) i VIII kadencji (28 grudnia 1901 – 12 października 1907), wybieranym stale w kurii IV (gmin wiejskich) w okręgu wyborczym nr 21 (Drohobycz-Podbuż)[8][9] W wyborach był popierany zarówno przez Radę Russką (starorusini) jak Hołowny Ruski Wyborczy Komitet (młodorusinów – Ukraińców)[10]. Członek Wydziału Krajowego w latach 1907-1908[11].

Był także posłem do austriackiej Rady Państwa VIII kadencji (22 września 1885 – 23 stycznia 1891), IX kadencji (9 kwietnia 1891 – 22 stycznia 1897) i X kadencji (27 marca 1897 – 7 września 1900) – był wybierany w kurii IV (gmin wiejskich) w okręgu wyborczym nr 15 (Stryj-Skole-Żydaczów-Mikołajów-Żurawno-Drohobycz-Medenice-Podbuż)[12]. W kadencji VIII był członkiem Klubu Ruskiego (Klub der Ruthenen) zaś w kadencjach IX i X należał do Słowiańskiego Związku Chrześcijańsko-Ludowego[3]. W parlamencie był rzecznikiem porozumienia polsko-ukraińskiego. W 1901 został wybrany z ramienia partii ukraińskiej do parlamentu[13], jednak mandat unieważniono, na jego miejsce wszedł ostatecznie Karol Dzieduszycki.

Od 1901 pracował jako dyrektor biura wydawnictwa książek szkolnych Namiestnictwa Galicyjskiego[1]. Od 1905 rewident a następnie od 1910 radca rachunkowy Namiestnictwa[14][15]. W 1913 roku przeszedł w stan spoczynku.

Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[15].

Odznaczenia

Odznaczony orderem Żelaznej Korony klasy III (1900).

Rodzina

Urodził się w rodzinie greckokatolickiego duchownego, syn księdza Juliana Ochrymowicza proboszcza w Uryczu w pow. skolskim[16] i Ranegundy z Millerów[17]. Dwukrotnie żonaty: w 1868 z Augustyną z domu Kurzweil, z którą miał córkę Olgę[3], w 1892 z Wilhelminą z Amerlingów córką znanego malarza wiedeńskiego Friedricha von Amerlinga (1803–1887)[18]. Mieli synów: Stefana i Romana[19].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Леонід Тимошенко, Учитель Івана Франка, бургомістр Дрогобича Ксенофонт Охримович, "Україна: культурна спадщина, національна свідомість, державність", Вип. 21, 2012, С. 732-737
  2. ↑ a b c Jerzy Zdrada, Ochrymovyč Ksenofont (1846-1916), Politiker, Österreichisches Biographisches Lexikon 1815-1950, Bd. 7 (Lfg. 33, 1977), S. 203; ÖBL – wersja elektroniczna
  3. ↑ a b c d e Parlament Österreich Republik, Franz Adlgasser, Ochrymowicz (Ochrymovyč), Ksenofont – Parlamentarier 1848-1918 online
  4. ↑ Drohobycz, "Kurier Lwowski" nr 31 z 31 stycznia 1888, s.1 ANNO – wersja elektroniczna
  5. ↑ Kronika, Kurier Lwowski 1891 nr 354 z 22 grudnia s.3, ANNO – wersja elektroniczna
  6. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1903, s. 512; 1904, s. 512; 1905, s. 518; 1906, s. 523;
  7. ↑ Krajowy Związek Ochotniczych Straży Pożarnych w Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem. Sprawozdanie za 1899 r., Lwów 1900, s. 147
  8. ↑ Stanisław Grodziski – "Sejm Krajowy Galicyjski 1861-1914", Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1993, ISBN 83-7059-052-7
  9. ↑ "Wykaz Członków i Posłów Sejmu Krajowego Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na VI. peryod w roku 1892", Lwów 1892
  10. ↑ Magdalena Semczyszyn, Polsko-ukraińska rywalizacja podczas wyborów do Sejmu Krajowego w Galicji Wschodniej w latach 1867−1901, "Liitopys". Studia i materiały Ukraińskiego Towarzystwa Historycznego w Polsce, nr 1 2014j red. Jarosław Syrnyk, s. 3-18
  11. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1908, s. 321;
  12. ↑ Józef Buszko, Polacy w parlamencie wiedeńskim – 1848–1918,Warszawa 1996, s.393, 402, 410, 413
  13. ↑ Die Wahlen in Galizien, "Czernowitzer Allgemeine Zeitung", 4. 6. 1907, s. 2. ANNO – wersja elektroniczna
  14. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1906, s. 9; 1907, s. 9; 1908, s. 9; 1909, s. 5; 1910, s. 5; 1911, s. 5; 1912, s. 5; 1913, s. 5;
  15. ↑ a b Kronika, Zmarli, "Kurier Lwowski" nr 8 z 6 stycznia 1916, s. 3, ANNO – wersja elektroniczna
  16. ↑ Леонід Тимошенко, Учитель Івана Франка, бургомістр Дрогобича Ксенофонт Охримович, "Україна: культурна спадщина, національна свідомість, державність", Вип. 21, 2012, С. 732-737 – Według Jerzego Zdrady był synem Iwana, urzędnika i kontrolera kasy magistratu w Haliczu.
  17. ↑ Ranegunde Ochrymowicz – Geni – online
  18. ↑ Poseł Ksenofont Ochrymowicz, "Kurier Lwowski" nr 196 z 15 lipca 1892, s.3 ANNO – wersja elektroniczna
  19. ↑ Podziękowanie, "Kurier Lwowski" nr z 16 stycznia 1916, s. 3 ANNO – wersja elektroniczna

Literatura

  • Jerzy Zdrada, Ochrymovyč Ksenofont (1846-1916), Politiker, Österreichisches Biographisches Lexikon 1815-1950, Bd. 7 (Lfg. 33, 1977), S. 203; ÖBL – wersja elektroniczna
  • Леонід Тимошенко, Учитель Івана Франка, бургомістр Дрогобича Ксенофонт Охримович, "Україна: культурна спадщина, національна свідомість, державність", Вип. 21, 2012, С. 732-737 Wersja elektroniczna