W dzisiejszym świecie Klemens Sarnicki to temat, który staje się coraz bardziej istotny i przykuwa uwagę szerokiego spektrum społeczeństwa. Od momentu powstania Klemens Sarnicki wywołał debaty, kontrowersje i sprzeczne opinie, motywując ekspertów i zainteresowane strony do pogłębienia badań i zrozumienia. W tym artykule zbadamy różne wymiary i aspekty związane ze Klemens Sarnicki, analizując jego wpływ w różnych dziedzinach i sektorach, a także jego implikacje na poziomie indywidualnym i zbiorowym. Dzięki podejściu interdyscyplinarnemu podejdziemy do Klemens Sarnicki z różnych perspektyw, oferując wszechstronną i aktualną wizję na ten temat, który wzbudził dziś tak duże zainteresowanie.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
31 października 1832 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
8 października 1909 |
Miejsce pochówku | |
Rektor Uniwersytetu Lwowskiego | |
Okres sprawowania |
1880–1881 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Inkardynacja | |
Prezbiterat |
1857 |
Odznaczenia | |
![]() |
Klemens Sarnicki (ur. 31 października 1832 we Lwowie, zm. 8 października 1909 tamże) – bazylianin, teolog, biblista, rektor Uniwersytetu Lwowskiego w roku 1881, poseł-wirylista do Sejmu Krajowego Galicji IV i VI kadencji.
Był synem Walentego i Katarzyny z Pieczarskich; ochrzczony został w obrządku łacińskim. We Lwowie odebrał wykształcenie elementarne i początki nauki gimnazjalnej. W 1848 wstąpił do lwowskiego łacińskiego seminarium duchownego, lecz został z niego relegowany z powodu posiadania zakazanych przez władze książek, aby zostać duchownym zmienił obrządek i wstąpił w 1850 do greckokatolickiego zakonu bazylianów. Po odbyciu rocznego nowicjatu w Dobromilu został nauczycielem w prowadzonej przez ten zakon szkole ludowej w Buczaczu. W 1853 złożył śluby zakonne, przyjmując imię Klemens. 1 sierpnia 1854 zdał egzamin dojrzałości w gimnazjum w Stanisławowie. W latach 1854–1858 studiował teologię w centralnym seminarium greckokatolickim w Wiedniu, gdzie w 1857 otrzymał święcenia kapłańskie. W 1861 został adiunktem przy Wydziale Teologicznym Uniwersytetu we Lwowie i tam uzyskał doktorat. Pięciokrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Teologicznego, dwukrotnie był rektorem w latach 1880–1881 i 1889–1890. 1 października 1902 przeszedł na emeryturę. Odznaczony został wówczas Krzyżem Komandorskim Orderu Franciszka Józefa I. Pochowany został na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.