Kazimierz Zienkiewicz (powstaniec styczniowy)

W tym artykule zbadamy wpływ Kazimierz Zienkiewicz (powstaniec styczniowy) na dzisiejsze społeczeństwo. Przez lata Kazimierz Zienkiewicz (powstaniec styczniowy) odegrał kluczową rolę w różnych aspektach życia codziennego, wywołując powszechną debatę i podzielone opinie. Od momentu pojawienia się na scenie światowej Kazimierz Zienkiewicz (powstaniec styczniowy) przykuł uwagę milionów ludzi i pozostawił niezatarty ślad w historii. Poprzez szczegółową i wszechstronną analizę sprawdzimy, jak Kazimierz Zienkiewicz (powstaniec styczniowy) ukształtował nasze interakcje społeczne, wpłynął na nasze decyzje i kierował biegiem życia jako całości. Dodatkowo zbadamy przyszłe implikacje Kazimierz Zienkiewicz (powstaniec styczniowy) i jego rolę w ewolucji ludzkości.

Ten artykuł dotyczy powstańca styczniowego. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko Kazimierz Zienkiewicz.
Kazimierz Zienkiewicz
Ilustracja
Kazimierz Zienkiewicz
Kapitan
Data i miejsce urodzenia

3 marca 1846
Warszawa

Data i miejsce śmierci

3 października 1925
Lwów

Przebieg służby
Główne wojny i bitwy

Powstanie styczniowe

Późniejsza praca

publicysta, dziennikarz

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie)

Kazimierz Zienkiewicz (ur. 3 marca 1846 w Warszawie, zm. 3 października 1925 we Lwowie – kapitan w powstaniu styczniowym, sybirak, pamiętnikarz, odznaczony Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.

Życiorys

Jego ojcem był Feliks Zienkiewicz herbu Leliwa kupiec warszawski. Matka Józefa Kwiatkowska zginęła w czasie masakry 8 kwietnia 1861 r. na Placu Zamkowym. Kazimierz poprzysiągł wtedy zemstę na Rosjanach[1].

Po wybuchu powstania styczniowego przyłącza się do walczących. Wziął udział w 15 bitwach i potyczkach. W czasie walk dwukrotnie ranny, raz pod Rudnikami w prawą nogę i pod Ociesękami w prawą rękę. Awansuje stopniowo z podoficera na kapitana by pod koniec powstania zostać dowódcą kompanii. Służył w żuawach śmierci w oddziale Zygmunta Chmieleńskiego i Władysława Sokołowskiego-Iskry[1].

W 1864 r. pochwycony przez Rosjan pod przybranym nazwiskiem Ludwika Wysockiego zostaje zesłany na osiedlenie na Syberii. Po sześcioletnim pobycie w Guberni janisejskiej na skutek amnestii przybywa w 1870 do Lwowa gdzie osiada na stałe jako urzędnik magistratu. Tu zakłada rodzinę i wychowuje dwoje dzieci. W chwilach wolnych zajmuje się publicystyką i dziennikarstwem, pisze wierszowane gawędy o treści patriotycznej publikowane w miejscowych periodykach. Opracowuje obszerne wspomnienia z powstania pt.: „Wspomnienia powstańca 1863 roku” wydane po jego śmierci[1].

W czerwcu 1923 w stopniu kapitana zaliczony do Korpusu Weteranów. Za zasługi bojowe w czasie powstania otrzymuje krzyż Virtuti Militari V klasy, oraz dwukrotnie Krzyż Walecznych[1][2].

Zmarł 3 października 1925. Pochowany z honorami wojskowymi na cmentarzu Łyczakowskim[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Kazimierz Zienkiewicz, Wspomnienia powstańca 1863 roku, Warszawa 1932, s. 13-15.
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. ..

Bibliografia

Linki zewnętrzne