W tym artykule zbadamy fascynujący świat Kazimierz Szczekowski, temat, który przykuł uwagę osób w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Od wpływu na współczesne społeczeństwo po znaczenie historyczne, Kazimierz Szczekowski był przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych sferach. Dzięki tej wyczerpującej analizie przyjrzymy się wielu aspektom, które sprawiają, że Kazimierz Szczekowski jest tematem o ogromnym znaczeniu w obecnym kontekście. Zajmiemy się jego początkami, ewolucją i możliwym przyszłym rozwojem, aby zapewnić wszechstronną i wzbogacającą wizję Kazimierz Szczekowski. Dołącz do nas w tej podróży po temacie, który nigdy nie przestaje zaskakiwać i urzekać!
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
14 marca 1900 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
do 1940 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
oficer do zleceń |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() |
Kazimierz Szczekowski (ur. 14 marca 1900 w Babinie, zm. 1940 w Katyniu) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
Urodził się 14 marca 1900 w Babinie, w ówczesnym powiecie bracławskim guberni podolskiej, w rodzinie Jana, lekarza, i Wandy z Kossowskich (1875–1925), działaczki oświatowej, społecznej i niepodległościowej, pośmiertnie odznaczonej Krzyżem Niepodległości[1][2]. Był młodszym bratem działaczy niepodległościowych oraz oficerów dyplomowanych Wojska Polskiego: Stanisława (1896–1966), podpułkownika pilota i Władysława (1898–1944?), podpułkownika artylerii[1].
Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Od 15 lutego do 1 lipca 1920 był uczniem 25. klasy Szkoły Podchorążych w Warszawie[3]. 9 listopada 1920 został mianowany podporucznikiem w piechocie z dniem 1 listopada 1920[4].
W latach 1921–1930 pełnił służbę w 59 pułku piechoty w Inowrocławiu[5][6][7][8]. W międzyczasie, 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 406. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9], a 27 stycznia 1930 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 170. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. Od 15 czerwca do 7 sierpnia 1930 roku odbył praktykę w 15 pułku artylerii polowej w Bydgoszczy, a od 15 października do 15 grudnia 1930 roku ukończył Kurs próbny przy Wyższej Szkole Wojennej. 5 stycznia 1931 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930/1932[11]. Z dniem 1 listopada 1932 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[12]. Na majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 129. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Wiosną 1939 pełnił służbę w Dowództwie 19 Dywizji Piechoty w Wilnie na stanowisku oficera do zleceń[13].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie putywlskim[14], a następnie w Kozielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.