Kazimierz Poschinger

W następnym artykule Kazimierz Poschinger zostanie omówiony z wszechstronnej i szczegółowej perspektywy, w celu zapewnienia głębokiego zrozumienia tego tematu. Przeanalizowane zostaną różne aspekty związane ze Kazimierz Poschinger, w tym jego pochodzenie, wpływ na obecne społeczeństwo, możliwe rozwiązania lub przyszłe implikacje. Ponadto zaprezentowane zostaną różne opinie i punkty widzenia ekspertów w danej dziedzinie, aby wzbogacić debatę i zapewnić pełniejszą wizję. Celem tego artykułu jest promowanie wiedzy i refleksji wokół Kazimierz Poschinger, z zamiarem promowania szerszego i bardziej krytycznego zrozumienia tego tematu.

Kazimierz Poschinger
Ilustracja
Kazimierz Poschinger (przed 1934)
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

4 marca 1898
Lwów

Data i miejsce śmierci

11 lipca 1956
Sanok

Przebieg służby
Lata służby

1915–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

55 Pułk Piechoty Austro-Węgier,
3 Batalion Strzelców Sanockich,
18 Pułk Piechoty,
35 Pułk Piechoty,
55 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Poschinger, od 1953 Poszinger (ur. 4 marca 1898 we Lwowie, zm. 11 lipca 1956 w Sanoku) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Grobowiec Kazimierza Poschingera

Życiorys

Urodził się 4 marca 1898 we Lwowie[1][2][3][4] w rodzinie Jana (urzędnika C. K., skarbnika polskiej organizacji narodowej w Stanisławowie[5], w 1911 zastępcy kierownika VII sekcji Towarzystwa Wzajemnego Kredytu tamże[6], działacza tamtejszego TSL[7]) i Kazimiery z domu Mszaneckiej[2][8]. Miał siostrę Annę (ur. 1896, zamężna z Karolem Pasternakiem, także oficerem Wojska Polskiego)[8][9].

Ukończył szkołę powszechną, a następnie kontynuował naukę w gimnazjach w Stanisławowie: C. K. I Gimnazjum z polskim językiem wykładowym (II klasa do 1910)[10], C. K. II Gimnazjum z polskim językiem wykładowym (VI klasa do 1914)[11][12]. Podczas nauki szkolnej należał do XXIV Drużyny Strzeleckiej[13].

Po wybuchu I wojny światowej, która przerwała jego edukację, powrócił z wakacji na Węgrzech do Stanisławowa, następnie z Drużynami Strzeleckimi udał się do Krakowa, skąd został odesłany do Stanisławowa. Tam po wkroczeniu Rosjan ukrywał się do 1915, a następnie został aresztowany przez Austriaków i wcielony do C. K. Armii[13]. Jesienią tego roku zwolniono go ze służby (miał stopień szeregowego), po czym mógł dokończył naukę w stanisławowskim gimnazjum i zdać egzamin maturalny[13]. Wówczas ponownie trafił do C. K. Armii w szeregi 55 Pułku Piechoty, a jednocześnie uczył się w szkole oficerskiej XI Korpusu. 15 września 1916 na stanowisku dowódcy plutonu oddelegowano go na front, na tereny rumuńskie, włoskie. W tym czasie kolejno odbywał kursy (kurs obsługi działek piechoty, miotaczy min, gazowy) i zyskiwał umiejętności, co zaowocowało awansem do stopnia chorążego w październiku 1917, a wkrótce potem do stopnia podporucznika 1 lutego 1918. Pod koniec wojny został wysłany pierwotnie do Albanii, lecz w listopadzie czas zakończenia walk zastał go w Sanoku.

Tam był ochotnikiem 3 Batalionu Strzelców Sanockich i brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej 1918–1919[13]. Następnie batalion wcielono do powstałego 18 pułku piechoty, w szeregach którego Poschinger uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej[13]. W czasie działań wojennych podporucznik walczył w obronie mostu na Bugu nieopodal miejscowości Serpelice. W rejonie Hołowczyc, 8 sierpnia 1920, wraz z kompanią odparł atak bolszewików, wykazując się męstwem, a przy tym został ranny i trafił do szpitala. Po rekonwalescencji został referentem w Dowództwie Okręgu Generalnego Łódź. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[14][15]. 27 sierpnia 1920 jego przełożeni z 18 pułku piechoty złożyli wniosek o nadanie mu Orderu Virtuti Militari, co zostało zrealizowane 17 czerwca 1922 w Koninie, gdy za wyjątkowe męstwo i czyny bojowe w wojnie polsko-bolszewickiej 1920, marszałek Józef Piłsudski uhonorował Kazimierza Poschingera Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari[16] (nr 2457)[17], a dekoracji dokonał osobiście Józef Piłsudski[13]. W 1923, 1924 pozostawał oficerem 18 pułku piechoty, w okresie pokoju stacjonującym w garnizonie Skierniewice[18][19]. W tym czasie odbył kurs łączności w Centrum Szkolenia Łączności w Zegrzu, przeszkolenie młodszych oficerów piechoty, kurs aplikacyjny czołgów i samolotów. 4 sierpnia 1929 mianowano go dowódcą plutonu łączności w 18 pułku piechoty, w którym służył do 1927. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 (w 1928 był zweryfikowany z lokatą 94, w 1932 z lokatą 80)[20][21]. 14 maja 1928 otrzymał przydział służbowy do 35 pułku Piechoty, stacjonującym w Brześciu, w szeregach którego służył[22][23] pierwotnie do 1936. Wówczas ukończył kurs dowódców kompanii karabinów maszynowych w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, po czym został dowódcą kompanii karabinów maszynowych. W styczniu 1936 został awansowany do stopnia majora piechoty. Od kwietnia do października 1936 służył w 55 Poznańskim pułku piechoty, stacjonującym w Lesznie, po czym powrócił do 35 pułku piechoty, w którym mianowano go dowódcą II, a później I batalionu.

Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 uczestniczył w polskiej wojnie obronnej w szeregach 35 pułku piechoty, który wchodził w skład 9 Dywizji Piechoty walczącej w Armii „Pomorze”. Pułk uczestniczył w walkach w rejonie Bydgoszczy i Borów Tucholskich. 20 września 1939 Poschinger trafił do niemieckiej niewoli. Przez cały okres wojny był osadzony w obozach jenieckich (Oflag) dla oficerów: Oflag IV A Hohnstein, Oflag II B Arnswalde, Oflag II D Gross-Born, Oflag X A Sandbostel. Z uwagi na niemieckobrzmiące nazwisko majora Poschingera, Niemcy złożyli mu propozycję podpisania Volkslisty (w tym samym czasie namawiano do tego samego jego żonę w Sanoku, przekonując ją kłamliwie o tym, iż jej mąż rzekomo już to uczynił). Mimo zabiegów okupanta Poschingerowie pozostali nieugięci. Po zakończeniu wojny, przez dwa lata przebywał na terenie nowych Niemiec, po czym w 1947 powrócił do Polski do Sanoka, skąd wskutek braku zatrudnienia wyjechał krótkotrwale do Wrocławia, skąd powrócił do Sanoka z tego samego powodu. W mieście pozostał do końca życia.

15 listopada 1923 w Sanoku poślubił Wandę Mazurek (1904–1955; świadkami na ich ślubie byli oficerowie Franciszek Stutzmann i ww. Karol Pasternak)[8][24][2][25]. Mieli dwie córki: Janinę (1925-1986, po mężu Mękarska[26]) i Ewę (ur. 1930). W Sanoku rodzina Poschingerów zamieszkiwała przy ulicy Bartosza Głowackiego 7[24][25][27].

16 marca 1953 ogłoszono zmianę jego nazwiska z „Poschinger” na „Poszinger”[8]. Zmarł 11 lipca 1956 w Sanoku[2][8]. Został pochowany 13 lipca 1956 w grobowcu rodzin Mazurek i Poschinger na Cmentarzu Centralnym przy ul. Rymanowskiej w Sanoku (sektor 5, dzielnica 1-2-10)[28][2].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
  2. ↑ a b c d e Księga Zmarłych 1946–1958 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 374 (poz. 64).
  3. ↑ Tu podano miejsce urodzenia w Skierniewicach. Księga małżeństw (1912–1924). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 153 (poz. 2).
  4. ↑ Kazimierz Poschinger. wbh.wp.mil.pl. .
  5. ↑ Polska Organizacja narodowa w Stanisławowie. „Nowości Illustrowane”. Nr 24, s. 6, 7, 16 czerwca 1906. 
  6. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: Prezydyum C.K. Namiestnictwa, 1911, s. 1001.
  7. ↑ Sprawozdanie Zarządu Koła Męskiego Towarzystwa "Szkoły Ludowej" w Stanisławowie za rok 1904. Stanisławów: 1905, s. 13, 20, 21, 23, 26, 30.
  8. ↑ a b c d e Księga małżeństw (1912–1924). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 75 (poz. 40).
  9. ↑ Adam Mękarski, Dorota Mękarska. Tajemnice archiwum dra Kazimierza Niedzielskiego. „Tygodnik Sanocki”. Nr 46 (1400), s. 16, 16 listopada 2019. 
  10. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum I. z polskim językiem wykładowym w Stanisławowie za rok szkolny 1909/10. Stanisławów: 1910, s. 95.
  11. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. II Gimnazyum z polskim językiem wykładowym w Stanisławowie za rok szkolny 1911/12. Stanisławów: 1912, s. 83-84.
  12. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. II Gimnazyum z polskim językiem wykładowym w Stanisławowie za rok szkolny 1913/14. Stanisławów: 1912, s. 73, 103.
  13. ↑ a b c d e f Kolekcja VM ↓, s. 4.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 435.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 378.
  16. ↑ a b Dekret Wodza Naczelnego L. 2864 z 13 kwietnia 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 16, poz. 558
  17. ↑ a b "Zarys historji wojennej 18-go pułku piechoty" s. 28.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 176.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 166.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 221.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 64.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 51.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 565.
  24. ↑ a b Księga Zmarłych 1946–1958 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 358 (poz. 17).
  25. ↑ a b Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1926 do 1956 r.. Sanok. s. 198 (poz. 192).
  26. ↑ Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 107 (poz. 9).
  27. ↑ Zofia Bandurka: Wykaz imienny zaproszonych i obecnych na Zjeździe – przygotowała mgr Zofia Bandurkówna. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 141.
  28. ↑ Cmentarz w Sanoku - Cmentarze Polskie Sp. z o.o. , cmentarzsanok.zetohosting.pl .
  29. ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 86 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  30. ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Nadanie Krzyża Zasługi. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 4, s. 21, 19 marca 1935. 

Bibliografia