Kazimierz Dejunowicz

W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Kazimierz Dejunowicz i odkryjemy jego wiele aspektów. Od wpływu na społeczeństwo po możliwe konsekwencje w przyszłości, Kazimierz Dejunowicz przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów. Poprzez wyczerpującą i przemyślaną analizę postaramy się rzucić światło na ten istotny, a jednocześnie tak zagadkowy temat. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i refleksji, podczas której odkryjemy tajemnice i cuda, jakie ma nam do zaoferowania Kazimierz Dejunowicz.

Kazimierz Dejunowicz
Data i miejsce urodzenia

4 marca 1901
Siemienówka,
Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

18 grudnia 1980
Konstancin-Jeziorna, Polska

Zawód

aktor, pedagog

Lata aktywności

1928–1975

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej
Grób aktora Kazimierza Dejunowicza na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Kazimierz Dejunowicz (ur. 4 marca 1901 w Siemienówce, zm. 18 grudnia 1980 w Konstancinie-Jeziornie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny oraz radiowy, pedagog.

Życiorys

Urodził się 4 marca 1901 w Siemienówce, ówcześnie na terenie Imperium Rosyjskiego. W 1921 przyjechał do Polski.

W 1928 ukończył Oddział Dramatyczny Konserwatorium Muzycznego w Warszawie. Występował na scenach Teatru Ateneum w Warszawie (1928–1929), następnie Teatru Miejskiego w Wilnie (1929–1936) i Łódzkich Teatrów Miejskich (1936–1939).

Uczestnik kampanii wrześniowej, znalazł się później w Rumunii i Francji, gdzie założył teatrzyk polski. Następnie – jako żołnierz formacji polskich na Zachodzie – przebywał w Anglii. W 1946 powrócił do Polski.

Występował na deskach teatrów łódzkich: Kameralnego Domu Żołnierza (1946–1947), Syrena (1947–1948) oraz Wojska Polskiego (1948–1949). Po przeniesieniu do stolicy występował na scenach warszawskich: Teatru Polskiego (1949–1964), Teatru Klasycznego (1964–1965) oraz Teatru Dramatycznego (1965–1966) i ponownie Teatru Polskiego (1966–1975). W 1975 przeszedł na emeryturę, lecz nadal grywał gościnnie w Teatrze Powszechnym i Teatrze Polskim.

Współpracował również z Teatrem Polskiego Radia. Wykładał na Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Łodzi (1948–1949), a następnie na PWST w Warszawie (1949–1950).

Występował również w Teatrze Telewizji, m.in. w spektaklach: Świętoszek Moliera w reż. Tadeusza Byrskiego (1962), Kandyd Voltaire’a w reż. Jerzego Krasowskiego (1964), Trzy siostry Antona Czechowa w reż. Jerzego Antczaka (1968), Baron Munchhausen Bohumila Hrabala w reż. Zygmunta Hübnera (1969), Mieszczanie Maksima Gorkiego w reż. Jana Maciejowskiego (1969), Dziewczęta z Nowolipek Poli Gojawiczyńskiej w reż. Stanisława Wohla (1970) oraz w Balladynie Juliusza Słowackiego w reż. Ewy i Czesława Petelskich (1970), Księżniczce Mary Michaiła Lermontowa w reż. Konstantego Ciciszwilego (1970), Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza w reż. Adama Hanuszkiewicza (1970) i Akcji V Jerzego Janickiego w reż. Andrzeja Zakrzewskiego (1973), a także w przedstawieniach: Sława i chwała Jarosława Iwaszkiewicza w reż. Lidii Zamkow (1974), Horsztyński Juliusza Słowackiego w reż. Ignacego Gogolewskiego (1975) i 12 krzeseł Ilji Ilfa i Jewgienija Pietrowa w reż. Konstantego Ciciszwilego (1988).

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 276-1-14)[1]

Filmografia

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Cmentarz Stare Powązki: LIDIA DEJUNOWICZ, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
  2. ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

Bibliografia

Linki zewnętrzne