Kazimierz Baruch
W dzisiejszym świecie Kazimierz Baruch zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy jest to historia danej osoby, analiza głębokiego tematu, upamiętnienie ważnej daty czy cokolwiek innego, Kazimierz Baruch przykuł uwagę milionów osób na całym świecie. Znaczenie Kazimierz Baruch przekroczyło granice i bariery kulturowe, stając się tematem dyskusji i debat w wielu obszarach. W tym artykule dokładnie zbadamy Kazimierz Baruch i jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, analizując jego znaczenie i znaczenie w różnych kontekstach.
 major intendent
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 marca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierownik działu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Kazimierz Józef Baruch (ur. 18 marca 1896 w Tarnowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy[1], ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Pawła i Heleny z Szaranów urodzony 18 marca 1896 w Tarnowie[1]. Absolwent seminarium nauczycielskiego w Tarnowie. Członek skautingu i Drużyn Strzeleckich. W 1914 powołany do armii austriackiej. Walczył na froncie wschodnim i włoskim w 57 pułku piechoty[2]. Ciężko ranny we Włoszech, leczony Lublanie, Pradze i Nowym Sączu. Na stopień chorążego rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 lipca 1917[3].
Od 1918 w Wojsku Polskim. Walczył na frontach wojny 1920 r.[1] w 1 pułku strzelców podhalańskich i 11 pułku piechoty.
Po zakończeniu wojny pozostał w wojsku. Ukończył Wyższą Szkołę Intendentury w Warszawie (1927)[2]. Następnie służył w centralnych instytucjach intendentury. W 1928 awansował do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 50 lokatą w korpusie oficerów administracji[4], służył w Instytucie Technicznym Intendentury w Warszawie[5], ostatnio na stanowisku kierownika Działu Żywnościowego[6][1]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 29. lokatą w korpusie oficerów intendentów[7]. Później w tym samym stopniu, starszeństwie i korpusie osobowym został zaliczony do grupy intendentów z wyższymi studiami wojskowymi[8].
Był żonaty z Zofią z Pacułów, z którą miał córkę Jolantę i syna Wiesława[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939, po agresji ZSRR na Polskę, wraz z kadrą Instytutu Tech. Intendentury, wzięty do niewoli przez Sowietów i osadzony w obozie jenieckim w Kozielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w lesie katyńskim i tam pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[9][10]. Figuruje na liście wywózkowej 022/3 z 9 kwietnia 1940[1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[11][12][13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[14][15][16].
Ordery i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)[17][18]
- Srebrny Medal Waleczności 1 klasy[19]
- Brązowy Medal Waleczności[19]
- Krzyż Wojskowy Karola[19]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 22.
- ↑ a b Krzysztof Sikora, SZKICE DO BIOGRAMÓW ŻOŁNIERZY 16 P.P. ZIEMI TARNOWSKIEJ POMORDOWANYCH PRZEZ NKWD W 1940 r. - ZBRODNIA KATYŃSKA , www.batalionakbarbara.pl (pol.).
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 166.
- ↑ Rocznik Oficerski M.S.Wojsk., 1928, s. 795.
- ↑ Rocznik Oficerski M.S.Wojsk., 1928, s. 776.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 500.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 430.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 333, w marcu 1939 zajmował 22. lokatę.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 10 (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem , edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” , prezydent.pl (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie , policja.pl, s. 1-4 (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. .
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 333.
- ↑ a b c Ryżewski 1991 ↓, s. 375.
Bibliografia
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918. (niem.).
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Wacław Ryżewski. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 2 (136), 1991. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.