Johanan Aharoni to temat, który z biegiem czasu wzbudził zainteresowanie i debaty. Stało się tematem dyskusji na różnych polach, od polityki po naukę. Jego wpływ na społeczeństwo był znaczący, a jego znaczenie w dalszym ciągu stanowi powód do analiz i refleksji. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia związane z Johanan Aharoni, aby zapewnić kompleksowy i obiektywny pogląd na ten temat. Ponadto zbadamy jego ewolucję na przestrzeni lat i jego wpływ dzisiaj.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przyczyna śmierci | |
Zawód, zajęcie | |
Edukacja | |
Alma Mater | |
Rodzice |
Heinrich Aronheim |
Małżeństwo |
Miriam Gross |
Krewni i powinowaci |
Zvi Aharoni (brat) |
Johanan Aharoni (hebr. יוחנן אהרוני), właśc. Johann Aronheim (ur. 7 czerwca 1919 we Frankfurcie nad Odrą, zm. 9 lutego 1976 w Tel Awiwie) – niemiecko-izraelski archeolog, publicysta[1].
W 1933 roku wyemigrował do Palestyny. Uczęszczał do Hebrew Reali School w Hajfie, a następnie do Mikwe Jisra’el. Był współzałożycielem kibucu Allonim w Emek Jizre’el na północy kraju. Po ukończeniu studiów na Wydziale Archeologii Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie (uczeń Benjamina Mazara), związał się z tą placówką naukową. W 1966 został profesorem. W 1968 przeniósł się do Tel Awiwu, gdzie został profesorem archeologii, przewodniczącym Wydziału Archeologii i Badania Bliskiego Wschodu i prezesem Instytutu Archeologii Uniwersytetu w Tel Awiwie[2].
Aharoni prowadził wykopaliska i uczestniczył w kampaniach archeologicznych w: Ramat Rachel, Tel Arad, Beer Szewa, Chasor i Lakisz. Zajmował się też szlakami karawaniarskimi na Negewie[3].
Jest autorem licznych publikacji z zakresu archeologii Bliskiego Wschodu, w tym: