Joe Pass

W dzisiejszym świecie Joe Pass stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Niezależnie od tego, czy mówimy o Joe Pass w kontekście historycznym, społecznym, technologicznym czy naukowym, jego wpływ i znaczenie są niezaprzeczalne. W ostatnich dziesięcioleciach zainteresowanie Joe Pass wzrosło wykładniczo, co doprowadziło do większej analizy i dyskusji na temat jego implikacji i konsekwencji. Od początków po przyszłość Joe Pass jest tematem, który wywołuje żarliwe debaty i sprzeczne opinie, co sprawia, że ​​jego badanie jest niezbędne do zrozumienia otaczającego nas świata. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia do Joe Pass, mając na celu zapewnienie szerokiego i wzbogacającego spojrzenia na ten ważny temat.

Joe Pass
Ilustracja
Joe Pass, 1975
Imię i nazwisko

Joseph Anthony Jacobi Passalaqua

Data i miejsce urodzenia

13 stycznia 1929
New Brunswick

Data i miejsce śmierci

23 maja 1994
Los Angeles

Instrumenty

gitara

Gatunki

jazz (bebop[1], hard bop[1], mainstream jazz[1])

Zawód

muzyk

Wydawnictwo

Pablo

Multimedia w Wikimedia Commons

Joe Pass, właśc. Joseph Anthony Jacobi Passalaqua[2] (ur. 13 stycznia 1929 w New Brunswick, zm. 23 maja 1994 w Los Angeles)[2] – amerykański gitarzysta jazzowy. Jest postrzegany powszechnie jako jeden z najlepszych technicznie gitarzystów w historii muzyki jazzowej. Zmarł na raka.

Dzieciństwo i wczesne lata życia

Joe Pass, syn Mariano Passa, urodzonego na Sycylii robotnika, dorastał w Johnstown w stanie Pensylwania. Urodzony w rodzinie bez żadnych tradycji muzycznych, zaczął grać na gitarze pod wpływem Gene’a Autry’ego – aktora kojarzonego przede wszystkim z rolami grających na gitarze kowbojów. Pierwszy instrument Joe Pass dostał na dziewiąte urodziny.

Już około 14. roku życia Pass zaczął koncertować z takimi muzykami, jak Tony Pastor czy Charlie Barnet, ciągle przy tym doskonaląc swoje umiejętności. Rosnąca sława nie pozostała bez wpływu na młodego człowieka i w latach 50. zaczął mieć problemy z nadużywaniem narkotyków. Znalazł się w końcu w klinice Synanon na dwuipółletnim programie odwykowym. Po udanej kuracji powrócił na scenę – w 1962 wydał album The Sounds of Synanon.

Lata 60. i 70.

W latach 60. Pass nagrał serię albumów dla Pacific Jazz Label, otrzymując przy okazji w 1963 nagrodę „New Star” magazynu „Down Beat”. Nagrywał gościnnie w tym czasie również m.in. z Geraldem Wilsonem, Budem Shankiem i Lesem McCannem, udzielając się również w nagraniach telewizyjnych. Współpracował m.in. z Frankiem Sinatrą i Sarah Vaughan. We wczesnych latach 70. Pass wraz z innym gitarzystą, Herbem Ellisem, regularnie występował w „Donte's Jazz Club” w Los Angeles. Ta współpraca doprowadziła do wydania albumu dla nowej wytwórni płytowej, Concord. W nagraniach uczestniczyli również kontrabasista Ray Brown i perkusista Jake Hanna. Ponadto Joe w tym czasie współpracował twórczo przy powstaniu serii książek muzycznych, z których jedna - Joe Pass Guitar Style - napisana wspólnie z Billem Thrasherem, do dziś jest uważana za kluczową pozycję dla osób pragnących zagłębić tajniki improwizacji.

Z wartościowszych albumów wydanych w tamtym czasie należy wymienić Virtuoso i Trio z 1974. Album Trio, na którym poza Passem wystąpili Oscar Peterson i Niels-Henning Ørsted Pedersen, zdobył m.in. nagrodę Grammy jako najlepsza płyta jazzowa. Pass współpracował wtedy również z takimi artystami jak Duke Ellington, Dizzy Gillespie, Count Basie czy Ella Fitzgerald, z którą nagrał cztery płyty.

Gitara Epiphone Emperor „Joe Pass”

Wybrana dyskografia

Albumy solowe

  • The Stones Jazz
  • Virtuoso
  • Virtuoso II
  • Virtuoso III
  • Virtuoso IV
  • Virtuoso Live!
  • At Montreux Jazz Festival
  • Montreux ’77 - Live
  • I Remember Charlie Parker
  • University of Akron Concert
  • Blues for Fred
  • What Is There to Say
  • Songs for Ellen
  • Unforgettable
  • Blues Dues
  • Joe Pass Guitar Interludes

Z Oscarem Petersonem

  • A Salle Pleyel
  • Porgy and Bess
  • The Good Life (plus Niels-Henning Ørsted Pedersen)
  • The Trio
  • The Paris Concert (plus Niels-Henning Ørsted Pedersen)
  • The Giants (plus Ray Brown)
  • If You Could See Me Now (plus Niels-Henning Ørsted Pedersen i Martin Drew)

Z Nielsem-Henningem Ørstedem Pedersenem

  • Chops
  • Northsea Nights
  • Digital III at Montreux, 1979
  • Eximious

Z Ellą Fitzgerald

  • Take Love Easy (1973)
  • Sophisticated Lady
  • Fitzgerald and Pass...Again (1976)
  • Speak Love (1983)
  • Easy Living (1986)

Z innymi muzykami

  • Sounds of Synanon (plus Arnold Ross, Dave Allan)
  • Moment of Truth (plus the Gerald Wilson Orchestra)
  • Portraits (plus Gerald Wilson Orchestra)
  • On Stage (plus Gerald Wilson Orchestra)
  • Somethin' Special (plus Les McCann)
  • On Time (plus Les McCann)
  • Jazz As I Feel It (plus Les McCann)
  • For Django (Joe Pass Quartet, plus John Pisano, Jim Hughart i Colin Bailey)
  • Simplicity (Joe Pass Quartet, gościnnie Clare Fischer)
  • Catch Me! (plus Clare Fischer, Ralph Pena i Larry Bunker)
  • Brassamba (plus Bud Shank)
  • Folk 'n' Flute (plus Bud Shank)
  • Intercontinental (Joe Pass Trio)
  • Joe's Blues (plus Herb Ellis)
  • Jazz Concord (plus Herb Ellis, Ray Brown i Jake Hanna)
  • Seven Come Eleven (plus Herb Ellis)
  • Two for the Road (plus Herb Ellis)
  • Ira, George And Joe (plus John Pisano)
  • Summer Nights (plus John Pisano)
  • Appassionato (plus John Pisano)
  • Duets (plus John Pisano)
  • Live at Yoshi's (plus John Pisano)
  • My Song (plus John Pisano)
  • Tudo Bem (plus Paulinho Da Costa) (1992)

Przypisy

  1. ↑ a b c Joe Pass. allmusic.com. . (ang.).
  2. ↑ a b Joe Pass na stronie allmusic.com. allmusic.com. . (ang.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne