W dzisiejszym świecie Jean Mouton stał się tematem o ogromnym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Od ekspertów w danej dziedzinie po tych, którzy po prostu szukają ogólnych informacji, Jean Mouton to temat, który przykuł uwagę wielu osób. Wraz z rosnącym wpływem, jaki Jean Mouton ma na różne obszary społeczeństwa, niezwykle istotne jest dalsze zrozumienie jego znaczenia i bezpośredniego wpływu na nasze życie. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Jean Mouton, aby zapewnić szerszą i pełniejszą wizję tego tematu, który wywołał dziś tak wiele dyskusji i zainteresowania.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Jean Mouton (ur. przed 1460 w Holluige koło Samer, zm. 30 października 1522 w Saint-Quentin[1]) – francuski kompozytor.
Od 1477 roku pełnił funkcję nauczyciela religii i śpiewaka przy kolegiacie Notre-Dame w Nesle, od 1483 roku był jej kapelmistrzem[1][2][3]. W 1500 roku odnotowany został jako kierownik chóru chłopięcego przy katedrze w Amiens[1][2]. W 1501 roku pełnił analogiczną funkcję przy kolegiacie St André w Grenoble[1][2]. Od 1502 roku przebywał na dworze królowej Anny Bretońskiej, dzięki jej wstawiennictwu w 1510 roku otrzymał beneficjum z kanonii w Grenoble[1][2]. Pełnił urząd nadwornego kompozytora Ludwika XII i Franciszka I[1][2]. Skomponował motet dla uczczenia elekcji papieskiej Leona X (1513)[1], który nadał mu tytuł notariusza apostolskiego[1][2][3]. Pod koniec życia otrzymał beneficjum z kolegiaty w Saint-Quentin, gdzie został pochowany[1]. Jego uczniem był Adrian Willaert[1][2][3].
Był autorem 15 mszy, około 20 chansons, kilku magnifikatów, ponad 100 motetów[3]. Zbiór jego mszy wydał drukiem Ottaviano Petrucci w 1515 roku, motety wydali po śmierci kompozytora w 1555 roku Le Roy i Ballard[3]. Twórczość Moutona porównywana jest z twórczością Josquina des Prés[1][2]. Jego utwory cechują się kunsztownym opanowaniem techniki kontrapunktycznej[1][3]. W motetach nie opartych na chorale stosował powtórzenia odcinków, z przekształceniami wariacyjnymi lub bez nich[1]. W mszach jako cantus firmus wykorzystywał parafrazowaną melodię chorałową lub czerpaną z jednego głównego utworu polifonicznego[1]. W części mszy wprowadzał kontrast obsady, zmniejszając liczbę głosów w poszczególnych odcinkach kolejnych części do 3 i 2 i zwiększając ją do 5 i 6 w Agnus III[1].