Janusz Sikorski (historyk)

W dzisiejszym świecie Janusz Sikorski (historyk) to istotny temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, wpływ na kulturę popularną czy znaczenie w środowisku akademickim, Janusz Sikorski (historyk) stał się tematem ogólnego zainteresowania, który wywołał gorące dyskusje i żarliwe debaty. Od swojego pojawienia się do dzisiejszej ewolucji, Janusz Sikorski (historyk) pozostawił niezatarty ślad w historii, czyniąc go tematem wartym głębszego zbadania, aby zrozumieć jego prawdziwy zakres i znaczenie w dzisiejszym świecie.

Janusz Sikorski
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

10 kwietnia 1927
Kraków

Data i miejsce śmierci

28 października 2011
Salt Lake City

Przebieg służby
Siły zbrojne

Ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

Pułkownik, historyk

Późniejsza praca

Wojskowy Instytut Historyczny

Janusz Sikorski (ur. 10 kwietnia 1927 w Krakowie, zm. 28 października 2011 w Salt Lake City, Stany Zjednoczone) – polski historyk, profesor nauk wojskowych, pułkownik Wojska Polskiego[1].

Życiorys

Urodził się w rodzinie Feliksa i Wiktorii Sikorskich[2]. Był pracownikiem naukowym Wojskowego Instytutu Historycznego. Od 1959 był kierownikiem Zakładu VI Historii Dawnego Wojska Polskiego tegoż instytutu. Doktorat w 1967 na UW („Księgi hetmańskie” Stanisława Sarnickiego na tle piśmiennictwa wojskowego w Polsce XVI wieku; promotor: Stanisław Herbst). W 1990 uzyskał tytuł profesora nauk wojskowych[3]. Był też wykładowcą w Katedrze Historii Wojskowej w Wojskowej Akademii Politycznej. Do 1994 pełnił funkcję przewodniczącego jury w popularnym teleturnieju Wielka gra, ponadto często był głównym ekspertem i autorem pytań z tematów historycznych. Po jego wyjeździe do USA funkcję tę przejął prof. Andrzej Makowiecki[4]. Wśród ekspertów historycznych zastąpili go później m.in. prof. Marek Wagner i prof. Tadeusz Panecki.

Zmarł w Salt Lake City, w wyniku rozległego udaru mózgu, pochowany 2 listopada 2011 na cmentarzu Larkin Sunset Lawn[2].

Wybrane publikacje

  • Jak walczyli nasi przodkowie, cz. 1, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1952.
  • Jak walczyli Polacy (o polskiej sztuce wojennej XVIII i XIX w.), Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1953.
  • Materiały do historii sztuki wojennej: przedruk skryptów wykładów J. Sikorskiego: Polska sztuka wojenna w okresie 1830–1864, cz. 3, wyd. 2 popr. i uzup., Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1954.
  • Wojsko i sztuka wojenna w starożytności, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1957.
  • Wojsko i sztuka wojenna epoki feudalizmu: od VI do XV wieku, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1959.
  • Wojsko i sztuka wojenna epoki feudalizmu: od XVI do XVIII wieku, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1960.
  • Wojsko i sztuka wojenna epoki kapitalizmu: od drugiej połowy XVIII do końca XIX wieku, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1961.
  • Zarys dziejów wojskowości polskiej do roku 1864, t. 1: Do roku 1648, red. nauk. Janusz Sikorski, Warszawa: Wydawnictwo Obrony Narodowej 1965.
  • Zarys dziejów wojskowości polskiej do roku 1864, t. 2: 1648–1864, red. nauk. Janusz Sikorski, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1966.
  • Wojsko i sztuka wojenna epoki kapitalizmu: od drugiej połowy XVIII do końca XIX wieku, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1971.
  • Zarys historii wojskowości powszechnej do końca wieku XIX, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1972 (wyd. 2 popr. i uzup. - 1975).
  • Materiały do studiowania historii wojska i sztuki wojennej, cz. 1 z. 1: Wojsko i sztuka wojenna w starożytności, Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej 1973.
  • Materiały do studiowania historii wojska i sztuki wojennej, cz. 1 z. 2: Wojsko i sztuka wojenna epoki feudalizmu (od VI do XV wieku), Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej 1973.
  • Materiały do studiowania historii wojska i sztuki wojennej, cz. 1 z. 3: Wojsko i sztuka wojenna epoki feudalizmu (od XVI do XVIII wieku), Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej 1973.
  • Udział Polaków w wojnach o wolność i niepodległość innych narodów w XVIII i XIX wieku, Warszawa: „Czasopisma Wojskowe” 1978.
  • Kanny 216 p.n.e., Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej 1984 (wyd. 2 - Warszawa: „Bellona” 2012), seria Historyczne Bitwy.
  • Jan Tarnowski, Consilium rationis bellicae, wstęp napisał Janusz Sikorski, tekst dzieła do dr. przygot. oraz notą wydawniczą, komentarzem i słownikiem opatrzył Tadeusz Marian Nowak, Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej 1987.
  • Polskie tradycje wojskowe. 1, Tradycje walk obronnych z najazdami Niemców, Krzyżaków, Szwedów, Turków i Tatarów, pod red. Janusza Sikorskiego, Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej 1990.
  • Polskie piśmiennictwo wojskowe od XV do XX wieku, Warszawa: „Bellona” 1991.
  • Jasna Góra 1655, Warszawa: „Bellona” 1994.

Przypisy

  1. ↑ Kazimierz Sobczak, Z historii i współczesności Wojskowego Instytutu Historycznego im. Wandy Wasilewskiej, "Wojskowy Przegląd Historyczny" 1987, nr 1 (119), s. 43.
  2. ↑ a b Janusz Sikorski (1927–2011) , www.findagrave.com (ang.).
  3. ↑ Prof. Janusz Sikorski, baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) .
  4. ↑ Tadeusz Marian Nowak, Moja przygoda z Wielką Grą. Fragment pamiętnika, s. 372 (dostęp: 2018-07-24)

Bibliografia