Jan von Alvensleben

W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Jan von Alvensleben. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie – zanurzymy się w omówieniu wszystkich istotnych aspektów, które sprawiają, że Jan von Alvensleben jest tematem interesującym wszystkich typów ludzi. Przeanalizujemy jego wpływ na społeczeństwo, jego ewolucję w czasie i różne perspektywy istniejące na Jan von Alvensleben. Niezależnie od poziomu Twojej wcześniejszej wiedzy, ten artykuł przedstawi Ci wszechstronną i wzbogacającą wizję Jan von Alvensleben, mającą na celu zagłębienie się w jego znaczenie i znaczenie w dzisiejszym świecie.

Jan von Alvensleben, zwany Jan Sachse lub Jan Linke (urodz.?, zm. przed 16 marca 1321) – komtur ziemi chełmińskiej w latach 12931296, komtur brzeski w roku 1301, komtur królewiecki w latach 13021304, komtur malborski w latach 13051309, komtur pokrzywieński w latach 13091320.

Życiorys

Jan wywodził się z bogatej rodziny ministeriałów margrabiów brandenburskich oraz biskupów halbersztadzkich. Pochodził z miejscowości Alvensleben koło Haldensleben.

Jan von Alvensleben do Prus przybył około roku 1288. Początkowo pozostawał w otoczeniu mistrza krajowego Prus Meinharda von Querfurt. W roku 1291 objął funkcje komtura ziemi chełmińskiej, którą piastował przez piec lat. Na początku XIV stanął na czele konwentu w Brześciu Kujawskim, by następnie objąć urzędy komturskie w Malborku i Królewcu. W tym czasie tj. we wrześniu 1309 roku po zdobyciu przez krzyżaków Świecia, Jan von Alvensleben brał czynny udział w uwieńczonych sukcesem negocjacjach w sprawie wykupu od praw do Pomorza Gdańskiego. Wykupienie od margrabiów brandenburskich prawa do opanowanej siłą dzielnicy miało uprawomocnić władzę Zakonu krzyżackiego na Pomorzu Gdańskim.

Ostatnią funkcją Jana von Alvenslebena było stanowisko komtura Pokrzywna. Pełnił je od przez blisko jedenaście lat do roku 1320. Najprawdopodobniej zmarł w Pokrzywnie. Źródła z datą 16 marca 1321 przywołują go już jako zmarłego.

Bibliografia

  • Maciej Dorna Bracia zakonu krzyżackiego w Prusach w latach 1228–1309, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2004, s. 242–243