Jan van Vlijmen

Obecnie Jan van Vlijmen stał się bardzo istotnym tematem we współczesnym społeczeństwie. Wraz z szybkim postępem technologii i ciągłymi zmianami w globalnym krajobrazie, Jan van Vlijmen stał się punktem zainteresowania ludzi w każdym wieku, płci i na każdym poziomie społeczno-ekonomicznym. Niezależnie od tego, czy chodzi o miejsce pracy, naukę czy sferę osobistą, Jan van Vlijmen odgrywa kluczową rolę w codziennym życiu ludzi. W tym artykule zbadamy znaczenie Jan van Vlijmen i jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej na ten ekscytujący temat!

Jan van Vlijmen
Ilustracja
Jan van Vlijmen, 1987
Data i miejsce urodzenia

11 października 1935
Rotterdam

Pochodzenie

holenderskie

Data i miejsce śmierci

24 grudnia 2004
Réveillon

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor

Multimedia w Wikimedia Commons

Jan van Vlijmen (ur. 11 października 1935 w Rotterdamie[1][2], zm. 24 grudnia 2004 w Réveillon[1]) – holenderski kompozytor.

Życiorys

Studiował grę na fortepianie i organach w konserwatorium w Utrechcie[1][2], w latach 1953–1959 uczył się kompozycji u Keesa van Baarena[1]. Od 1961 do 1965 roku był dyrektorem szkoły muzycznej w Amersfoort[1][2]. W latach 1965–1968 wykładał teorię muzyki w konserwatorium utrechckim[1]. Od 1970 do 1985 roku pełnił funkcję dyrektora konserwatorium w Hadze[1]. W latach 1984–1987 był dyrektorem De Nederlandse Opera[1]. Od 1990 do 1997 był kierownikiem artystycznym Holland Festival[1]. W 1997 roku osiadł we Francji[1].

Twórczość

Początkowo tworzył w technice dodekafonicznej, z czasem jednak traktując serię w sposób swobodny, odchodząc od prawa równorzędności wszystkich stopni skali dwunastodźwiękowej[1]. We wczesnym okresie swojej twórczości nawiązywał do dorobku Stockhausena i Bouleza, wprowadzając totalny serializm i aleatoryzm[1]. W latach 70. XX wieku dokonał zwrotu ku tradycji, odchodząc od dogmatycznego traktowania zasad awangardy w kierunku łączenia elementów pochodzących z muzyki poprzednich epok i nawiązując do dawnych środków i technik kompozytorskich, przywracając istotne miejsce harmonice i melodyce[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • Gruppi na 20 instrumentów i perkusję (1961–1962, zrewid. 1980)
  • Spostamenti (1963)
  • Serenata I na 12 instrumentów i perkusję (1963–1964, zrewid. 1967)
  • Serenata II na flet i 4 grupy instrumentalne (1964)
  • Sonata na fortepian i 3 grupy instrumentalne (1966)
  • Per diciasette na 17 instrumentów dętych (1968)
  • Interpolations na orkiestrę i dźwięki elektroniczne (1968, zrewid. 1981)
  • Omaggio a Gesualdo na skrzypce i 6 grup instrumentalnych (1971)
  • Quaterni I (1979)
  • Quaterni II (Sonata a tre) na skrzypce, róg, fortepian i orkiestrę (1982)
  • Koncert fortepianowy (1991)
  • Concerto grosso na grupę 4 solistów i orkiestrę 15 instrumentów (2001)
  • Trois incantations (2001)
  • Celebration (2002)

Utwory kameralne

  • I Kwartet smyczkowy (1956)
  • 2 kwintety dęte (I 1959, II 1972)
  • Serie per 6 strumenti (1960)
  • Costruzione na 2 fortepiany (1960)
  • Dialogue na klarnet i fortepian (1966)
  • Trimurti, trittico per quartetto d’archi (1980, zrewid. 1981)
  • Faithful na altówkę (1984)
  • Nonet na flet, klarnet, klarnet basowy, fortepian, kwartet smyczkowy i kontrabas (1985)
  • Solo II na klarnet (1986)
  • Solo III na wiolonczelę (1991)
  • Solo IV na flet altowy (1995)
  • Kwintet smyczkowy (1996)
  • Sei pezzi na skrzypce i fortepian (1998)
  • Gestures I–II na skrzypce i fortepian (1999)
  • Sekstet smyczkowy (2000, zrewid. 2003)
  • Solo V na puzon (2005)
  • Octopus na 8 wiolonczel (2004)
  • Trio estatico na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (2004)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Morgensternlieder na mezzosopran i fortepian (1958)
  • Mythos na 9 instrumentów i mezzosopran (1963)
  • Quaterni III–IV na sopran, chór i orkiestrę (1984, zrewid. 1985)
  • Such a Day of Sweetness na sopran i orkiestrę (1988)
  • Inferno na 3 grupy wokalne i 4 grupy instrumentalne (1991–1993)
  • Monumentum na orkiestrę i mezzosopran (1998)
  • Choeurs na chór kameralny i kilka instrumentów (1999, zrewid. 2003)

Utwory sceniczne

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 304–305. ISBN 978-83-224-0905-3.
  2. ↑ a b c d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3798–3799. ISBN 0-02-865571-0.