Jan Stryczyński
W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Jan Stryczyński. Od swoich początków do dzisiejszego znaczenia, Jan Stryczyński był tematem zainteresowania w różnych dziedzinach. W całej historii Jan Stryczyński wykazywał swój wpływ na społeczeństwo, kulturę, technologię, politykę i wiele innych dziedzin. Poprzez dogłębną analizę zbadamy różne perspektywy i podejścia, które pojawiły się wokół Jan Stryczyński, a także jego wpływ na życie codzienne. Ten artykuł ma na celu przedstawienie kompleksowego spojrzenia na Jan Stryczyński, dostarczając odpowiednich i aktualnych informacji dla osób zainteresowanych poszerzeniem swojej wiedzy na ten temat.
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
Jan Stryczyński (ur. 12 kwietnia 1931, zm. 4 czerwca 2010 w Poznaniu) – polski lekarz radiolog, taternik i alpinista, uczestnik wypraw w najwyższe góry świata, autor szeregu pierwszych przejść i wejść.
Życiorys
Pracował w Szpitalu Miejskim im. Józefa Strusia w Poznaniu, a następnie był organizatorem i długoletnim kierownikiem Zakładu Radiologii w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w tym mieście.
Jako wspinacz debiutował w roku 1953 w Tatrach, w których wspinał się najczęściej ze Stanisławem Zierhofferem. Następnie – poza wyjazdami w bliższe Alpy – brał udział w wielu wyprawach w Kaukaz, Hindukusz, Atlas Wysoki, na Spitsbergen, w Ruwenzori, Karakorum, Himalaje i Andy (Cordillera Blanca).
W Alpach do jego najlepszych osiągnięć należały:
- filar Bonattiego na Petit Dru (1961),
- Aiguille Verte przez Nant Blanc (1961),
- pierwsze przejście zimowe północno-wschodniego filara Les Droites (1963),
- północna ściana Triglava w Alpach Julijskich drogą górnokraińską (1964),
- drugie przejście drogi Bonattiego na północnej ścianie Matterhornu (1966)
- droga Laupera na Eigerze (1967).
Poza kontynentem europejskim miał w dorobku m.in. wejścia na 23 dziewicze szczyty, w tym 17 pierwszych wejść na szczyty Spitsbergenu. Wśród pozostałych były pierwsze wejścia tak wysokiej rangi, jak: Kohe Nadir Shah (6815 m n.p.m., 29 sierpnia 1962, w drugim zespole) i Kohe Mandaras (6631 m n.p.m., 4 września 1962) w Hindukuszu, Kunyang Chhish (7852 m n.p.m., 26 sierpnia 1971) w Karakorum, południowy szczyt Pika Skalistego (5610 m n.p.m., 1 sierpnia 1972) oraz Pik Drużby (ok. 5200 m, 14 VIII 1972) w Hisaro-Ałaju.
Był czynnym działaczem w środowisku poznańskich alpinistów. W kadencji 1967–71 był prezesem Koła Poznańskiego Klubu Wysokogórskiego, a w latach 1973–75 i 1979–81 wiceprezesem Klubu Wysokogórskiego w Poznaniu. Przez dwie kadencje (1967–69 i 1973–75) należał do zespołu Sądu Koleżeńskiego KW i Polskiego Związku Alpinizmu. Za swe zasługi został obdarzony członkostwem honorowym Klubu Wysokogórskiego Poznań (1987) i PZA (2003). Był odznaczony Złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Medalem 100-lecia Alpinizmu Polskiego.
Pochowany został 11 czerwca 2010 r. na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu (pole 9-6-D-4)[1].
Przypisy
Bibliografia
- Życiorys J. Stryczyńskiego w „Głosie Seniora”
- Jan Stryczyński, w: „Wierchy” R. 76 (2010), s. 362 (Kronika zmarłych)